بتخانه

شوخی که مرا بی دل و دین ساخته صائب بتخانه چین پرده نشین نظر اوست

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکیست نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

صدف از تشنه گوهر نبرد تشنه لبی دل تسلی نشد از کعبه و بتخانه مرا

عشق را در حرم کعبه و بتخانه یکی است رند میخانه‌نشین زاهد سجاده‌پرست

بتخانه: دل عارف کامل است و نیز اشاره دارد به عالم جبروت.

پیش کین رهبران رهت بزنند راه بتخانهای آزر گیر

که سرگشته‌ای دون یزدان پرست هنوزش سر از خمر بتخانه مست

ناله ناقوس دارد هر سر مو بر تنم این سزای آن که از بتخانه می آید برون

سیل را منزل آرام به جز دریا نیست عشق در کعبه و بتخانه نگیرد آرام

محمود غزنوی از سلطان‌های ترک مسلمان بود که در قرن دهم میلادی ، به هندوستان حمله کرد. در قرن یازدهم، پادشاهان مسلمان نخست بر شمال غربی هندوستان و از آن پس بیشتر سرزمین‌های هند تسلط یافتند. پادشاهان مسلمان، از ابتدا به دین هندو با دید کفر و شرک و بددینی می‌نگریستند[نیازمند منبع]؛ نخستین بار محمود غزنوی دستور داد که بزرگ‌ترین بتخانه هند مشهور به سومنات را ویران کنند و بت‌های آن را بشکنند.

هندوان بر این باورند که این پزشکان آسمانی برای انسان تندرستی، نیکبختی و دارایی به ارمغان می‌آورند. پرستندگان بت مؤنث زشت‌روی کالی به معنای سیاه معتقدند هدایای ویژه این بت را باید از طریق راهزنی به دست آورد و تقدیم بتخانه کرد. البته معمولاً بتان را بسیار زیبا می‌سازند تا آنجا که بت در شعر فارسی کنایه از محبوب زیبا است.

حبشی زاده خال تو بروم است غریب ‏ یا به بتخانه هندو بچه ای در کشمیر

گرچه شدم ز کعبه به بتخانه باک نیست روی تو بود قبلهٔ من هرکجا شدم