باژگون

چو باژگونه سخن گفت کار نیک افتاد رقیب را که از پار دم عنان کردم

و پسندیده تر اخلاق مردان تقوی است و کسب مال از وجه حلال، هرچند در هیچ حال از رحمت آفریدگار عز اسمه و مساعدت روزگار نومید نشاید بود اما بر آن اعتماد کلی کردن و کوشش فرو گذاشتن از خرد و رای راست دور افتد، که اَمداد خیرات و اَقسام سعادات بدو نزدیک تر که در کارها ثابت قدم باشد و در مَکاسِب جِدّ و هِد لازم شمرد. و اگر چنان که باژگونگی روزگار است کاهلی به درجتی رسد یا غافلی رتبتی یابد بدان التفات ننماید، و اقتدای خویش بدو دست نشناسد، چه نیک بخت و دولت یار او تواند بود که تَقَیُّل به مقبلان و خردمندان واجب بیند تا به هیچ وقت از مقام توکل دور نماند، و از فضیلت مجاهدت بی بهره نگردد.

زینش ز پشت رخت نگون از چه رو دگر تخت فلک چو بخت زمین باژگون نشد

گشته‌ست باژگونه همه رسمهای خلق زین عالم نبهره و گردون بی‌وفا

باژگون دریاست پنداری سحاب اندر هوا کز تکش ریزد همی بر دشت در شاهوار

گردباد سراب کینش را تا فلک باژگونه در دور است

شید صلاح و شرک دین عشق خطا صفا گنه مصحف باژگون نگر مفتی بی کتاب را

چو دریا ازآن خاسته موج خون حبابش همه مغفر باژگون

دروغی نگوییم در هیچ باب به شب باژگونه نبینیم خواب

گویند سوی چین نرود هیچ کاروان وین رسم باژگونه بود در زمان تو