باور

کوهن بر این باور بود که تکامل تدریجی علم به سمت حقیقت نیست، بلکه دستخوش انقلاب‌هایی دوره‌ای است که او آن را «پارادایم شیفت (تغییر الگوواره)» می‌نامد.

باور نیفتدم ‌که بدین حسن و دلبری نقشی به چین و سروی در غاتفر بود

آن چنان زی که اگر نیز دروغی گویی راست گویان جهان را ز تو باور گردد

شکاکیت هم در حیطه معرفت و هم در حیطه باور موجه مطرح است. اگر بخواهیم بدانیم نگرش شکاکانه این دو گونه شکاکیت را چگونه پیش می‌برد باید ابتدا به شکاکیت فلسفی دربارهٔ معرفت و سپس شکاکیت فلسفی دربارهٔ توجیه معرفتی را مورد بررسی قرار دهیم.

ابوعیسی محمد بن هاورن وراق دانشمندی خداناباور در سده سوم هجری می‌زیست. وی که یک عرب در اصل ایرانی (و گویا کرد) است[نیازمند منبع]، با ابن راوندی دوست بود. ابوعیسی وراق زندگی پر فراز و نشیبی داشت و قضاوت‌ها دربارهٔ وی بسیار متفاوت است. او در دهه ۹۹۰ میلادی درگذشت.

یکی از چیزهایی که مورخان می‌توانند در مورد اسکندر مطمئن باشند، اعتقاد او به حفظ یوگسلاوی به عنوان یک کشور واحد و مخالفت مداوم او با فدرالیسم است که به اعتقاد او منجر به تجزیه یوگسلاوی و شاید ترور خود او می‌شود. به نوبه خود، مخالفت اسکندر با فدرالیسم به این باور مربوط می‌شود که در یوگسلاوی فدرال شده، صرب‌های پیشچانی توسط کروات‌ها و مسلمانان بوسنیایی مورد تبعیض قرار می‌گیرند، یک بار به یک کشیش ارتدوکس صرب گفت که فدرالیسم «خنجر از پشت به صرب‌ها خواهد زد».

اگر نباشد پیشت رهی مصدق وگر نداری مر بنده را تو باور

از شمال کنگ، از جنوب باورد، از مغرب بارچاه، و از سمت مشرق به گزیر محدود می‌گردد.

روزم از بی مهری گردون، شب تاریک شد گر ز من باور ندارد، خود ببیند، کور نیست!

کنون باورم شد که او این بگفت که گردون گردان چه دارد نهفت

با که گویم ور بگویم کیست تا باور کند کان پریرویی که من دیوانهٔ اویم منم

گر شنیدی از کسی باور مکن او کی آرد بر زبان حرف دروغ

چندان ملامتست که باور نمی کنم گر هم یکی بمهر مرا یاد می کند

دام تزویرست خاموشی سگ گیرنده را نفس اگر عاجز نماید خویش را باور مکن

کنون زنده است گر باور نداری ببرهان سازم این دعوی مدلل