بارقه

اختر از بارقه ی طبع تو اخگر گردد خرد از ذهن تو در باب هنر آب شود

عالم همراه عشق است تا ساحل دریای عظمت؛ اگر قدم پیش نهد غرق شود خبر که بیرون برد چون عشق غوص کند تا چون دُرّ مکنون در صدف شود از قهر (؟قعر) بحر عظمت گوهر شب‌افروز مراد برآرد تا او در پرتو بارقه‌ی آن راه به خود باز یابد به یقین آن گمان غلط است و این از نوادرات عشق است.

نیست با بارقهٔ خنجر تو برق بریق نیست چون رفرف اگر چند سریعست‌ براق

داخله خارجه شارقه بارقه صورتها کالبشر خلقتها من شرر

هم خوابه کین تو هم از بارقه خشم بر خرده الماس کند عرصه مرقد

وانکه در نه فلک ار برق کمالی بجهد همه از بارقهٔ خاطر او مکتسب است

دریغ و درد که هم در میان فرو رفتم ندیده بارقه لطفی از نهایت عشق

دل چه باشد غیر نفس ناطقه آنکه از حق تافت بر وی بارقه

هرگز نشد که از ورای سیاهی ها بارقه ای درخشد مگر آن که اندوهانم فزونی گیرد و دردهایم بیشی یابد.

بارقه لطف درافشان در او ابر عنایت گهر افشان در او