بادسار

شد آن بادساری ز مغزم برون همی بندگی کرد خواهم کنون

از آن بادساران نماندند کس زهی شیردل، شاه فریادرس

رفت قاصد چون بدید آن کان علم و فضل را گفت: آمد ملحدی در پیش خسرو بادسار

ستوده نباشد سر بادسار بدین داستان زد یکی هوشیار

بس هوش و عقل در سر زلفت تو بسته اند ترسم به بادشان دهد آن زلف بادسارر

ازین پس علی تگین، دگر ارسلان تگین سه دیگر طغان تگین ، قدر خان بادسار

که باشی که شه را کنی خواستار چنین باد پیمایی ای بادسار

خاک بستانرا بده زان آب آتشگون نصیب تا کند هر شاخساری را چو مستی بادسار

یکی بادسارست داماد فور نباید که داند ز نزدیک و دور

سبکسار بودن نه از مردمی ست از این بادساری که را خرّمی ست