باددستی

خزان باددستی ز گلزار جودت بهار آشنارویی از بوستانت

کنم در نوبهاران صرف برگ و بار خود صائب خزان را نیست رنگ از باددستیها زگلزارم

به خرج برق و باد از جمع کردن رفت کشت من مگر از باددستی جمع سازم خرمن خود را

ای نسیم بی‌مروت باددستی واگذار صبح می‌سوزد نفس تا غنچه‌ای وامی‌شود

گرچه ما در باددستی چون حباب افسانه ایم دیده دریا بود بر کاسه وارون ما

به باددستی من می برد خزان غیرت ز برگ، حاصل من غیر بینوایی نیست

ز صرصر پنجه زردار گل بر خاک می افتد بپیچد باددستی‌های ما دست تمول را

عنان باددستی چون گذارد رایض جودش اگر صد بادپا باشد که می بخشد به یکبارش

نقش بر آب است پیش باددستی های عشق عقل پرکاری که سر لوح کتاب آدمی است

به باددستی طوفان چه می‌کند لنگر شکیب با دل خودکام برنمی‌آید