باداباد

پای در نه به راه بی‌فریاد بر خرد خوان که هرچه باداباد

غمت خواهد دهد بر باد جانم را به رسوایی بخواهم داد جان بر باد ازین غم، هر چه باداباد

بی او چو نه‌ایم هرچه باداباد جز یار ز هرچه هست بیزاریم

یک شبی آخر در این عالم، قران خواهیم کرد هر چه باداباد با ماهی قرین خواهیم بود

خجنر اندر کف ایاز نهاد گفت کن لطف هر چه باداباد

اگر چه ترک تو تیغ جفا کشیده بود ببوسمت لب شیرین و هر چه باداباد!‏

هرچه باداباد خواهم راز دل با باد گفت همدم است القصه نتوان داشتن مستور ازو

هرچه بادابادگویان تاخت هستی بر عدم راه آفت‌ داشت اما کاروان بیباک بود

من که می‌دانم ز عشق تو، نخواهم برد جان پس سخن آزاد گویم، هرچه باداباد، باد

چه توان خواست از مکاید دهر چه توان کرد، هر چه باداباد