باد دادن

نه فرخ شد نهاد نو نهادن ره و رسم کهن بر باد دادن

پس چرا بر باد دادند اهل شام حرمت نعش امام تشنه کام

به هر سو طبله عنبر نهادند نسیم گلستان بر باد دادند

نفی قدر ما همان اثبات آب‌روی ماست خاک را بر باد دادن اوج لذت می‌شود

خاکم به باد دادند اما به سعی الفت در سایهٔ خط او پر می‌زند غبارم

به‌کشت بیحاصلی‌که خاکش نمی‌توان جز به باد دادن هوس چه مقدار کرده خرمن تبسم‌گندم از لبی نان

به‌ کشت بیحاصلی‌ که خاکش نمی‌توان جز به باد دادن هوس چه مقدارکرد خرمن تبسم‌کندم از لب نان

چون عهد تو را به باد دادند همه از چرخ به خاک درفتادند همه

چو خاک خویشتن بر باد دادند مر اینجا نفس سگ را داد دادند

خرمن به باد دادن رسم است و می‌دهند . . . ن‌ها به باد زان که به . . . ن‌ها چو خرمنند