باء

البته این کلمه در زبان عربی نیز گاهی با تلفظ فارسی‌اش (ضم باء و سکون واو و فتح یاء) به کار می‌رود.

وکالة الأنباء الأردنیة - جلسة اولی فی بروکسل لأصدقاء الأردن فی البرلمان الأوروبی[پیوند مرده]

اسفند؛ از ولایت‌های دوازده‌گانه ربع نیشابور خراسان بزرگ؛ بنا به گفته یاقوت حموی، کوره (ناحیه) بزرگی است از نواحی نیشابور و مرز آن از مرج‌الفضاء (مرج‌الخطباء) تا حدود زوزن و بوزجان بوده و هشتاد و سه قریه دارد. او در ادامه می‌گوید که عبدالله بن عامر، لشکر خویش را در همین منطقه فرود آورد و از آن روی که سرما بر آنها فشار آورد به نیشابور بازگشتند. اسفند، در تاریخ الحاکم، ولایتی آباد که در آن مرغزاهایی است توصیف شده و محمد مقدسی آن را رستاقی کوچک و کم‌میوه معرفی می‌نماید که جاده مرو از میان آن می‌گذرد. در «الانساب» سمعانی، ابوطلحه سرکت از اهالی اسفند، معرفی شده‌است.

تذکر، ان الخضر قال: «بین العبد و بین مولاه الف مقام». و کذلک ذکر عن ذوالنون المصری و بایزید البسطامی و الجنید و ابی‌بکر الکتانی رضی‌اللّه عنهم اجمعین. قال ذوالنون: «الف علم»؛ قال بایزید و قال الجنید، قدس سرهما: «الف قصر»؛ قال ابوبکر الکتانی: « الف مقام». قال اللّه تعالی: «افمن اتبع رضوان‌اللّه کمن باء بسخط من اللّه» الی قوله: « هم درجات».

علی بن مُنجب بن سلیمان شهرت‌یافته به ابن مُنجِب صیرفی (۱۰۷۱ - ۱۱۵۵م) کاتب و تاریخ‌نگار مصری بود. از آثار او «الإشارة إلی من نال الوزارة»، «فنون دیوان الرسائل»، «إنباء الهصر بأبناء العصر». نیز کمی شعر عادی از او به جا مانده است.

وَ قَدِمْنا، یعنی قصدنا إِلی‌ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ ممّا کانوا یقصدون به التّقرّب الی اللَّه تعالی و یعتقدونه طاعة فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً باطلا، لا ثواب له، لانّهم عملوه للشیطان. و الهباء دقاق التّراب ، و المنثور المتفرّق.

شارجه همچنین دارای سه شهر در کرانه دریای عمان است که از بدنه اصلی خاک امارت شارجه جدا هستند. نام این شهرها خور فکان، خور کلباء و دِبا الحُصن است. مهم‌ترین واحه شارجه ذَید نام دارد که دارای زمینهای کشاورزی حاصلخیزی است.

ز آباء خویش اگر تو فزون نامدی به‌قدر میدان که مر تو راست ز بوزینگان کمی

ابویعلی محمد بن حسن شریف جعفری، (درگذشته ۴۶۳ ق) از نوادگان جعفر طیار و از متکلمان شیعه در بغداد بود. او پس از تکمیل مقدمات نزد علمای خاندانش، به حوزه درس شیخ مفید ملحق گردید و از حواریین و اصحاب خاص شد. جعفری پس از مرگ شیخ مفید، کرسی تدریس و فتوی و رهبری شیعیان را در بغداد به دست گرفت. از او آثار بسیاری بر جای مانده که الحجة فی الامامة، نَزهةُ النّاظر و تنبیهُ الخاطر، اخبار المُختار و ایمان آباءُالنّبی و... از آن جمله‌اند.

یکبار در عید جامهٔ سیاه پوشیده بود و نوحه می‌کرد گفتند امروز عید است ترا جامه چرا سیاهست گفت: از غفلت خلق از خدا و او خود در ابتدا قباء سیاهداشت تا آنگاه که پرتو جمال این حدیث بر وی افتاد جامهٔ سیاه بیرون کرد و مرقع درپوشید گفتند ترا بدینجا چه رسانید گفت: سیاهی بر سیاهی تاما در میان فروشدیم.

ویلفرد مادلونگ پس از بررسی گزارش‌های سیف بن عمر در مورد نقش ادعایی عبدالله بن سباء در شورش علیه عثمان و ظهور شیعه، اظهار می‌دارد: «کمتر تاریخ‌دان مدرنی افسانه‌ی سیف درباره ابن سباع را می‌پذیرد.

از نخستین خلقت بر اوصیا خاتم شدی فخر آباء کرام خویش در عالم شدی

اینست که رب العالمین گفت: وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَیْئاً وَ ضاقَتْ عَلَیْکُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ برحبها و سعتها. و الباء للحال ای رحبته، و المعنی لم تجدوا موضعا لفرارکم عن اعدائکم.

«قالُوا وَجَدْنا آباءَنا لَها عابِدِینَ» (۵۳) گفتند پدران خویش را پرستگاران آن یافتیم.

یرکض خیل المنی بعرصتها فلی یرود هباء بغداد

پس از این دوره او به عنوان خبرنگار به سراسر اروپا و اکثر پایتخت‌های اروپایی سفر کرد. این سفرها باعث کشف سرچشمه‌های ادبی جهان و کشف جهان ادبی خودش شد. مجموعهٔ لیل‌الغرباء (شام غریبان) را در ۱۹۶۶ منتشر کرد که بازتابندهٔ تجربیات او از این کشفیات نو و بلوغ حرفه‌ای اوست. منتقدان ادبی بزرگی نظیر محمود أمین العالم به تعریف و تمجید از این اثر پرداختند.

معجم الأدباء (به معنای: فرهنگنامهٔ ادیبان)، با عنوان اصلیِ «إرشادُ الأریبِ إلیٰ معرِفةِ الأدیب»، کتابی نوشتهٔ یاقوت بن عبدالله حموی است که مجموعه زندگی‌نامهٔ ۸۰۰ تن از افراد مرتبط با ادبیات عربی را در ۳۳ رده دربرمی‌گیرد: «نحویان»، «لغت‌شناسان»، «نسب‌شناسان»، «اخباریان»، «تاریخ‌نویسان»، «نسخه‌نویسان»، «کاتبان»، «رساله‌نویسان»، «خوشنویسان». یاقوت حموی برای نگارش این اثر از حدود ۲۵۰ منبع سود جسته است، مانند الفهرست (ابن ندیم)، یتیمة الدهر، تاریخ بغداد (خطیب)، تاریخ دمشق از ابن عساکر، طبقات النّحویّین از ابوبکر زبیدی. او از بیست‌سالگی نوشتن این اثر را با بهره‌بردن از سخنان معاصران خود آغاز کرده‌است.