بأس

ز بأس تو نه عجب در بلاد فرس و عرب که گرگ بر گله یارا نباشدش عدوان

در زمین از هراس و بأس تو بیش نخورد شیر بره را زنهار

سهم با بأس تو هار و حصن با سهم تو هیر خضر با بد تو شمر و ضیم با بیض تو قار

بود انگشت نمای همه خصمت زان رو خویش را از فرغ بأس تو گمنام‌ گرفت

گاوپای گفت: بی‌آنک از دست بردِ این مردِ دینی بجدال و قتالِ ما کاری برخاست، وقعِ هراس و بأسِ او در دلهایِ شما بنشست وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهُمُ الرُّعبَ ، لیکن کارِ دولت بآبِ در جوی ماند که اگر صد سال بر یک مجری رود تا گذرگاهِ آن مسدود نگردانی، روی بجانبِ دیگر ننهد. من قدمِ اجترا در پیش نهم و مجریِ این آبِ دولت او بگردانم و در جویِ مرادِ خود برانم. دستور این مفاوضه می‌شنید و میگفت :

أن یا قلم الإقتدار أن اذکر عبادک الأخیار الّذین ما ذکرت أسمائهم فی اللّوح لیشکروا اللّه ربّهم فی اللّیالی والأیّام. یا أحبّائی فی هناک لعمری أنتم تحت لحاظ ربّکم ویتحرّک لسان العظمة علی ذکرکم یا ملأ الأصحاب. أنتم الّذین أقبلتم إلی الوجه فی الیوم الّذی فیه شاخصت الأبصار وعرفتم مولیکم إذ کان النّاس فی غفلة وحجاب سوف یفتخرون من علی الأرض بأسمائکم وینوحون علی ما ورد علیکم من الّذین کفروا باللّه فالق الأصباح.

آن زلزله زبأس تو اندر جهان فتاد ار آب خورد گیتی از آن عزم نامدار

گر نویسد نام بأست بر در شهر تبت خون شود بار دگر در ناف آهو مشک ناب

شاها تو یی که حمله بأس تو بر عدو چون بر بخیل سایه سایل بود گران

خصم ز بأس تو بیند آنچه همی دید دولت مستعصم از نهیب هلاکو

آنکه ‌گر سهمش ‌کند در خاطر شیران‌ گذر وانکه‌گر بأسش‌کند در پیکر پیلان‌گذار