این

از چه این آب فنا را سبب است چون حیات همه کس هست از آب

لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ از پی لعل و گهر این بخورم آن بکشم

غولی چو أمل هست ره بندگیت را از درد طلب بدرقه این سفرم ده

چو بگذشت از پس این کار ماهی بر گل رفت خسرو شه پگاهی

گوهر دُر یتیم از ما بجو زان که عین ما از این دریا بود

به جرأت بردم تیغ نگاهت می‌دود واعظ به این دیوانه سر ده یک نظر آن چشم جادو را!

«محیط» را خط بطلان کشیده شد به گناه به دست شوق چه کرد، این حدیث را تحریر

مرده‌ دل از دم ما زنده شود هر نفسی این چنین دم طلب و جز ز مسیحا مطلب

کار ساده‌ای است زیرا این عدد توانی از ۲ است.

سخن بوصف لب لعل او بگو «حاجب » چرا که این سبب عمر جاودانه تست

میلت سوی ما بدی همیشه این سرکشی تو از چه برخاست