ایش

بی‌خبر زین که عالم ایشانند همچو چشمه ز عشق جوشانند

نظامی کو نظم دلگشایش تکلف های طبع نکته زایش

سر شوریده را سلمان از آن رو می‌نهد بر کف که در پایش کشد چون زلف اگر تشریف فرماید

برون از عرض نقصانم کمالش عالمی دارد نمودم قطره‌واری موج سر دادم به دریایش

چو یارایش آید بخرگاه من که دزد در ز خرگاه من ماه من

ستاده بر آن دشت برگرد و خاک نیایش کنان پیش دیان پاک

بفرمود پس چند روزی دگر برایش ببندید ساز سفر

چو سبزه، سر به پایش این و آن را چو نرگس، چشم بر دستش جهان را

بکشتند از ایشان فزون از شمار همی دود از آتش برآمد چو قار

نشکند در زیر پایش از سبک خیزی حباب گر کند با پیکر چون کوه در دریا گذار