اوحدی

این آن غزل که اوحدی خوش کلام گفت ای کم نموده رخ تو چه بسیار بوده ای

چون اوحدی نگردی بی‌صدق یار هرگز زیرا که یار بودن صدقست و رازداری

اوحدی گر یکی شود با ما از حریفان همی بریم این نرد

تا دیدهٔ من دید آن صنم را گر اوحدی را، دیدم نه مردم

در جهان نهاد مهر ترا اوحدی، مگر ترسد از آنکه راز ندارد نگاه دل؟

گر جهان پر نقش باشد در دل ما جز یکی نیست ممکن، خاصه کاکنون اوحدی نامستمان

اوحدی، بشنو اگر عافیتی می‌خواهی به چنین روی نکو دیده مکن باز ای دل

چو دیدی اوحدی را تو به علم عاشقی دانا میان عالمی او را به عشق خود علم کردی

ای که به وقت تاختن غارت او ندیده‌ای حجرهٔ اوحدی ببین، خانه فروش او نگر

نخواهی یاد فرمودن ز حال اوحدی، لیکن ز من یاد آوری، دانم، که پیشت میگذارم دل