اهرمن

ز انوار حق از اهرمن چه پرسی زیراک سئوال تو بی جوابست

از این مار خوار اهرمن چهرگان زدانایی و شرم بی بهرگان

شهریاری که اهرمن شکن است گرچه در فرهی فروهه بود

یک دسته منفعت‌جو، با مشتی اهرمن‌خو با هم قرار دادند، بر بی‌قراری ما

کار شود ساز از عنایت یزدان اهرمن تا بکار اگر بگذارد

چو گفت از سر گذشت آنگاه بشکفت به بلقیس زمانه اهرمن گفت

جز چهر یار من که بود درشکنج تو یزدان کسی ندیده گرفتار اهرمن

شد تجلی جلالی سبب مظهر قهر این دوبینان ز چه رو اهرمنی ساخته‌اند

تو گفتی به دوزخ درون اهرمن دمد هر سو آتش همی از دهن

مینوی خرد پاسخ داد که مردم سه نوع اند:یکی مردم، یکی نیمه مردم و یکی دیو. مردم آن باشد که به آفریدگاری اورمزد و نابودکنندگی اهرمن وبودن رستاخیزی و تن پسین و نیز نیکی و بدی دیگری که در گیتی و مینو است بی گمان« باشد »

همی خواند بهر تو و بهر من حکایت ز یزدان و از اهرمن

آری، مانِستان‌های «کیشِ روشنی» کوبیده شدند و بی‌گناهان ستم دیدند… جایی‌که اهرمن می‌ایستد، یاری‌گری نیست از دستِ [راهبران] آیین‌های گمراه (فرقه‌های خاطی) و آزارِ خانواده‌هایشان… تا که نشان دادگری فرارسد، به سرزمینی که در آن دُروَندان (مُغانِ دروغین) هستند؛ جایی‌که بر جهان [تاریکی] فرمان می‌رانند… [آن‌گاه مَر ایشان را گریزگاهی نیست]».

ایا به پنجهٔ مشکل‌گشا عدو بندی که صید بود به یک تار موی اهرمنش

تا باشد از سر یاسمن تیره چو خوی اهرمن تا باشد اندر دی چمن چون جان کافر سوخته