اندیشه

چون ز دانش موج اندیشه بتاخت از سخن و آواز او صورت بساخت

پر اندیشه برگشت از آنجا دوان سرشکش ز دیده به رخ بر روان

هم این یک سخن قارن اندیشه کرد که برگاشتش سلم روی از نبرد

رودکی در شعر و اندیشهٔ حافظ کاملاً تأثیرگذار نشان می‌دهد و جدای از تضمین حافظ از شعر رودکی سبک شاعری و اندیشه‌های شاعرانهٔ رودکی نیز در شعر حافظ به وفور دیده می‌شود. از همین غزل فوق خواجه حافظ شیرازی غزل‌سرای بزرگ سدهٔ هشتم در استقبال از مهاجمی که احتمالاً امیرتیمور است این‌گونه شعر رودکی را یادآوری کرده و دیگران را به غازی مهاجم فرا می‌خواند:

از سال ۱۲۹۸ هجری قمری با استقلال مدرسه طب از دارالفنون، به تدریج در طول سال‌های بعد رشته‌های متعددی از آن جدا شدند (مواردی مانند مدرسه عالی فلاحت، مدرسه تجارت، دارالمعلمان عالی و مدرسه دامپزشکی). از سال ۱۳۰۷ اندیشه ایجاد دانشگاه در کشور مطرح شد و از سال ۱۳۱۰ مطالعات اولیه در این زمینه آغاز شد.

منابع قدیم‌تر، آگاهی‌های زیادی از بهزاد به‌عنوان هنرمند به دست نمی‌دهند، ولی او را در جایگاه بزرگترینِ روزگار خویش می‌ستایند. خواندمیر بر پالایش عالی، کمال اندیشه و قدرتِ نمایشِ واقع‌گرایانه در آثار بهزاد تأکید دارد. حیدرمیرزا او را با معلمش، میرک، می‌سنجد و هنر او را به جهت پختگی و نه از نظر کمال از بهزاد برتر می‌شمارد و در مقایسه با شاه‌مظفر نیز — که ظاهراً آن‌ها را هم‌رده می‌داند — بر این باور است که بهزاد در هدایت قلم‌مو، طراحی و ترکیب‌بندی پیکرها از او پیش افتاده است، اما در ظرافت این‌گونه نیست.

در سال ۱۹۵۷ جایزهٔ نوبل ادبیات را برای نوشتن مقاله «اندیشه‌هایی دربارهٔ گیوتین» علیه مجازات اعدام، دریافت کرد. او از نظر جوانی دومین نویسنده‌ای بود که تا آن روز جایزه نوبل را گرفته‌اند.

پشه با شب زنده داری خون مردم می خورد زینهار از زاهد شب زنده دار اندیشه کن

پاسبانِ حرمِ دل شده‌ام شب همه شب تا در این پرده جز اندیشه او نَگْذارم

فیلم داستان یک پیرمرد کابوی به نام لفتی براون (با بازی بیل پولمن) است که رفیق قدیمی‌اش -که یک سناتور هم هست- را به قتل می‌رسانند. لفتی براون در اندیشهٔ یافتن قاتل است که درگیر مشکلاتی می‌شود و توطئه‌گران خود او را متهم به قتل دوست قدیمی‌اش می‌کنند.

در حدود هزارهٔ دوم پیشا دوران مشترک، در برخی از متن‌ها با اندیشه‌نگاشت عددی «۴۰» (که گاهی به آن «عدد مقدس» او گفته‌اند) به او اشاره شده‌است.

سرگرم سراغش، عبث اندیشه خورد تاب آن موی کمر چون رگ جانم به میان نیست

پس از ۱۳ سال، یعنی در ۶۸ سالگی، کنفوسیوس به وطن خود، یعنی کشور «لو» بازگشت. هر چند او بسیار مورد احترام مقامات کشور بود، اما به سمت مهمی منصوب نشد. او با توجه به این که نتوانست اندیشه‌های کشورداری خود را مورد توجه و استفاده دولتمردان قرار بدهد، بنابراین تصمیم گرفت تا دیگر در فعالیت‌های سیاسی شرکت نکند و همه اوقات و انرژی خود را به تنظیم کتاب و آموزش اندیشه‌های اخلاقی، سیاسی، اقتصادی و حتی هنریَ، به شاگردان و پیروان خودش اختصاص داد. در چین باستان آموزش و پرورش از حقوق ویژه اشراف بود، اما کنفوسیوس با شیوه خود این حق را از آنان گرفت و خود شاگردانی را جذب کرد و به آن‌ها آموزش داد. گفته می‌شود که وی سه هزار شاگرد داشته و در میان آن‌ها چند تن جزو دانشمندان آینده بوده‌اند.

(سحاب) از آتش شوق وصالش سوخته است اما همان بیرون نرفته است از دل این اندیشهٔ خامش

وی در اواخر دهه ۶۰ در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی عهده‌دار سمت معاونت پژوهشی و مشاور مطبوعاتی بود. احمد عطاری طی سالهایی مسئولیت دبیرکلی اتحادیه کنفرانس بین‌المجالس کشورهای اسلامی و نایب رئیسی اتحادیه جهانی بین‌المجالس را بر عهده داشت. وی همچنین سرپرست، نخستین مدیرعامل، و مسئول نظارت بر نشریات خارجی زبان بنیاد اندیشه اسلامی بود. او دانش‌آموختهٔ کارشناسی ارشد آمار کاربردی و دکترای مدیریت صنعتی، با گرایش برنامه‌ریزی تولید، از انگلستان بود.

برایتان جالب خواهد بود که بدانید کارهای شما در شکل‌دادن نظرات گروهی از روشنفکرانی که پشت هیتلر در این برنامهٔ دوران‌ساز هستند، سهم اساسی داشته‌است. در هر جایی چنین احساس کردم که نظرات آنها به شدت تحت تأثیر اندیشهٔ آمریکایی قرار داشته‌اند… من می‌خواهم که شما دوست عزیزم، این فکر را تا آخر عمر با خود داشته باشید، که شما به راستی یک دولت بزرگ ۶۰ میلیون نفری را به حرکت واداشتید.

خون من نیست به تشریف شهادت قابل ورنه اندیشه ازان غمزه خونخوارم نیست

ای برادر نکونگر به وجود سازد اندیشه عدم کردن

از این اندیشه یارب بی قرارم مگردان ای کریما شرمسارم