اندوده

قلب اندوده‌ای به زرّین روی بی خبر از عیار خویشتنی

در چمنت فصل جوانی گذشت عنبرت اندوده کافور گشت

لذت دنیا نمی‌ارزد به‌ تلخیهای مرگ کام زهر اندوده‌ای ترغیبت از شکر چه حظ

دانکه دینت را بقلب اندوده‌اند قلب و ذکرت را بسی آلوده‌اند

تا چند کشم زین دل خود کار جفاها ای کاش که این جان غم اندوده نبودی

آلوده هژبر را براثن اندوده عقاب را مخالب

هیچکس از نور عالمتاب دل آگاه نیست خانهٔ خورشید ما را پر به‌گل اندوده اند

دل شکسته پسندندناقدان بصیر درست قلب نخواهندروی اندوده

آب بقا به جدول الاّ روان ببین اندوده گیر روی دو عالم به لای لا

که گور کشتگان باشد به خون اندوده بیرون سو ولیکن از درون باشد به مشک آلوده رضوانش