اندودن

مس‌های زر اندودند ایشان تو مکن ترشی کز مس به چنین سرکه زنگار پدید آید

مانچه اندودن . . . س را بدوغ خواست ز من عاریه ایرایه . . . ر

طلبد عذر سیه رویی فردا واعظ چهره امروز بخون جگر اندودن ما

شاه را پای دل به گِلی فروشد که به بیل دهقان نبود و هم بدان گِل چشمه‌ی آفتاب می‌اندود و مهره‌ی عشق آن زهره‌عذار پنهان می‌باخت، مگر گوشه‌ی خاطرش بدان التفات نمود که چون به خانه روم، این دختر را در حباله‌ی خود آرم و با پدرش لایق این خدمت اکرام کنم. بامداد که معجر قیرگون شب به شیر شعاع روز براندودند، همان شبان از دشت باز آمد و از کثرت شیر گوسفندان حکایتی گفت که شنوندگان را انگشت حیرت در دندان بماند. پدر و دختر گفتند: مگر اختر سعد عنان عاطفت پادشاه سوی ما منعطف کرد و قضیّهٔ سوء العنایه منعکس گردانید و اگر نه شیر گوسفندان که دیروز از مجری عادت منقطع بود، امروز اعادت آنرا موجب چه باشد؟ این می‌گفت و از آن بی‌خبر که تقدیر منبع و مغار شیر در خانه‌ی او دارد و فردا به کدام شیربها شکرلب او را به شبستان شاه خواهند برد.

زوالی ره نیابد در کمال باطنی جویا به آب زر چو مه تا چند خواهی چهره اندودن

لَطوخ: به معنی اندودن چیزی است بر عضو که از طلاء غلیظ‌تر و از ضماد رقیق‌تر باشد.

لقمه‌ام را همه با خون جگر اندودند ظاهراً توشه هستی به زکاتم دادند

مسی را زر بر اندودن غرض چیست؟ زر اندر سیم‌تر زین می‌توان زیست

حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن سرچشمهٔ خورشید به خاک اندودن

از اندودن مشک و ماورد و عود به جودی شده موج طوفان جود

که پیش من اصلاح شعری چنین بگل بیت معمور اندودن است