اند

ز خونی لیک اندر خاکماندی ز سرّصنع عین پاک ماندی

داده شده‌اند. فرض کنید ثابت‌های مجهول

گذشته اند ز چه بی عصا سبکپایان تو می روی به ته چاه با عصای که چه؟

بحر دلم که موج او از فلک نهم گذشت خیره بمانده‌ام که او از گهری چه می‌شود

حقیقت من ز عیسی درگذشتم بساط نیستی اندر گذشتم

ز اندوه و نشاط من مپرسید آن بیش ز بیش و این کم از کم

سگ کین از بغل برون انداز سگ بزیر بغل میا به نماز

به رویش اندر چندان نگاه کردم تیز که دیده ام همه دیدار آن نگار گرفت

ملک و ملت چون عرض شد باری اندر جنب او زانکه هست این هردو را دایم بدین مسند قوام

نه بدیدم هیچ در عمری دراز نه رسیدم من بهیچی مانده باز

زمانه، بندها، داند نهادَن، که نَتْواند خِرَد آن را گُشادن.