انامل

منشیانت هر جواهر کز انامل ریخته تیر از آن طرف کمر بند دو پیکر ساخته

نفاذ امر تو گر پنجه ای زموم کند کشد انامل وی آتش از دل فولاد

از غیر عشق عض بصر کن که عاقبت عض انامل است مکافات ترک غض

تو انامل بلورین نزدی بزلف مشکین مگر آنکه ز اهل آئین همه کشف راز کردی

به حرب مکه از برد الانامل شده زانگشت با ملکیت حاصل

که او به پنج انامل به فتح باب سخن ز هفت کشور جانم ببرد قحط و غلا

می کنم عض انامل بی لب نوشین تو نیست زان حلوا انامل را نصیبی غیر عض

چنان کامروز دانایان این فن دهندم بوسه بر کلک و انامل

مفضل دریا انامل هر کجا بگشاده دست زان انامل بر کنار لجه جودند انام

وَ إِذا لَقُوکُمْ قالُوا آمَنَّا این همچنانست که گفت: یَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ ما لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ، آمِنُوا بِالَّذِی أُنْزِلَ عَلَی الَّذِینَ آمَنُوا وَجْهَ النَّهارِ وَ اکْفُرُوا آخِرَهُ. وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَیْکُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَیْظِ عرب گویند: «فلان یعضّ علیّ الانامل» فلان کس بر من می‌انگشت خاید، در کین و خشم. و گویند: عضّ علی هذا الأمر بالنّواجذ». ای لزمه. و غیظ خشمی است میان غضب و غم. غضب آن خشم است که با آن قدرت انتقام بود، و غم آن خشم است که با وی قدرت انتقام نبود، و غیظ میان هر دو است، قدرت بر انتقام دارد لکن نه تمام بود. ازین جاست که غیظ در صفت باری تعالی نیامده است.