امی

طراز وحدت وکثرت ملاذ حاضر و غایب امین وحی را مرشد کلیم طور را جاذب

تو ز ناز خود نگنجی در جهان می‌خرامی از تکبر هر زمان

چشمم سفید ناشده، آمد نسیم وصل پیش از شکوفه نخل امیدم ثمر گرفت

نطق از تو لطف خواهد و نامی ز تو نعمت حس از تو بها خواهد و ما از تو بهایی

من و ناکامی بلای فراق توسن عقل را بریده لجام

تا عیان شد رخ زیبای تو از چنبر زلف صبح امید من از شام غریبان سر زد

دلم به زلف تو بسته است امید لیک چه سود که آن امید دراز است و عمر من کوتاه

دو صد مفرش ز دیبای گرامی چه مصری و چه رومی و چه شامی

بنامیزد سمند باد پایش که با او یال نگشاید کبوتر

بر بام چون خرامی سروی که بر سپهری چون در چمن نشینی ماهی که بر زمینی