املاق

دست جودت چنان برافشاندست کز جهان برد خشیه الاملاق

برِ تو بیشتر آرم ز دیگران ابرام ز حال نیک و بد خویش خشیة الاملاق

حیات بخشی کز جود او پر است چنین ز چنگ واقعه نص خشیته الاملاق

به پیش شاه انس و جان، صفای گوهر و مرجان تو جان چون بازی ای بی‌جان که اندر خوف املاقی؟

چو املاق را او به میدان بکشت که در رزمگه هیچ ننمود پشت

که املاق ناپاک را کشت شیر درآورد روئینه‌تن را به زیر

اگر نه فضل تو فریاد من رسد بیم است که قتل من کند او وقت خشیة الاملاق

رود سوی ایران زمین سام گرد نماید به املاق گو دستبرد

همان دیو املاق نراژدها ز چنگال شیرم نیابد رها

ثناگران جهان راگه نوایبِ دهر بس است مدح تو تعویذ ‌خَشیهٔ‌الاملاق