امامت

معنی کلمه امامت در لغت نامه دهخدا

امامت. [ اِ م َ ] ( ع مص ، اِمص ) پیشوایی کردن. پیشوا و امام بودن. ریاست عامه. رجوع به اِمامَة شود : جزم داشتم به آنکه امامت حق اوست. ( تاریخ بیهقی ).
امام امم ناصرالدین که در دین
امامت جز او را مسلم ندارم.خاقانی.به امامت و خلافت او تبرک و تیمن نمودند. ( ترجمه ٔتاریخ یمینی ). || یکی از دو اصل مذهب شیعه ، و در اصطلاح ریاست بر عامه است در امور دین و دنیابنیابت از حضرت رسول. بزرگترین اختلافی که در اسلام بین مسلمین بر سر مسائل دینی بروز کرده مسئله امامت یعنی جانشینی حضرت رسول است چه به اندازه ای که مسلمین در این خصوص با زبان و قلم و شمشیر با یکدیگر مناظره و مجادله و کشمکش کرده و جد و جهد و حرارت بخرج داده اند در هیچیک از موارد دیگر از ایشان تا این حد اختلاف و نزاع دیده نشده و علت این امر این است که مسئله امامت بیشتر جنبه سیاسی داشته و با پیشرفت عقیده یک فرقه یا فرقه دیگر زمام اداره امور دنیوی مسلمین نیز مثل امور دینی ایشان در کف پیشوای فرقه غالب قرار میگرفته است و این خلاف که از زمان رحلت حضرت رسول بروز کرده همه وقت بین مسلمین باقی بوده و هست. در باب اینکه چه کسانی استحقاق مقام امامت دارند وامام بچه ترتیب باید تعیین شود و اینکه آیا امام واجب است یا نه و در آن واحد یک امام کافی است یا ائمه متعدد، بین فرق مختلف اسلامی اختلاف است. عموم فرق اسلامی بجز یک فرقه از خوارج و دو تن از رؤسای معتزله امامت را واجب میدانستند. فرقه نجدات از خوارج میگفتند اصلاً امامت واجب نیست ، مردم خود باید بر سبیل حق و بحکم قرآن با یکدیگر معامله کنند. ابوبکر اصم ازقدمای معتزله میگفت در مواقعی که عدل و انصاف بین مردم حاکم است بوجود امام احتیاجی نیست فقط وقتی که ظلم بروز کند امامت واجب میشود. هشام فوطی یکی دیگر از معتزله بخلاف وی عقیده داشت که امامت در موقع حکومت عدل در بین مردم واجب است تا امام شرایع الهی را اظهار کند و در موقع ظهور ظلم ممکن است ظلم کنندگان از او اطاعت نکنند و وجود او موجب مزید فتنه شود. عقیده علمای امامیه این است که هرچه بر وجوب نبوت دلالت دارد بر وجوب امامت نیز دال است چه امامت قائم مقام نبوت میباشد مگر در تلقی وحی الهی بلاواسطه ، و امامت لطف عام است و نبوت لطف خاص چه ممکن است روزگار از پیغمبری زنده خالی بماند در صورتی که خالی ماندن آن از امام امکان ندارد و بهمین نظر است که فرقه امامیه بحث امامت را از فروع و توابع بحث نبوت و از اعظم ارکان دین میشمارند و ایمان را بدون عقیده به امامت پایدار نمیدانند و کسی را مطلقاً مؤمن میگویند که بعقیده امامیه باشد در صورتی که فرق دیگر امامی آنرا درعداد فروع دین بشمار می آورند و متکلمین اهل سنت فقطبرای رد عقاید شیعه در این باب این بحث را در علم کلام خود داخل کرده اند. ( از خاندان نوبختی صص 53-56 ) :

معنی کلمه امامت در فرهنگ معین

(اِ مَ ) [ ع . امامة ] (مص ل . ) ۱ - پیشوایی کردن . ۲ - پیشنمازی .

معنی کلمه امامت در فرهنگ عمید

۱. پیشوایی در جامعه اسلامی از نظر مذهبی و اعتقادی.
۲. پیش نمازی.
۳. یکی از اصول اعتقادی تشیع که شامل اعتقاد به وجود امام و رهبری و پیشوایی اوست.

معنی کلمه امامت در فرهنگ فارسی

پیشوایی کردن ، پیشوایی، پیشنمازی
( مصدر ) ۱ - پیشوایی کردن . ۲ - ( اسم ) پیشوایی . ۳ - پیشنمازی .

معنی کلمه امامت در دانشنامه آزاد فارسی

در فرهنگ اسلامی، مقامی که دارندۀ آن ریاست امور دینی و سیاسی مسلمانان را برعهده دارد. امامت در طول تاریخ اندیشه اسلامی در میان فرقه های مختلف، تفسیرهای متفاوتی یافته است و در این جا صرفاً به رویکرد شیعیان اثنی عشری، پس از تثبیت آن از ۲۶۰ق به بعد، اشاره می شود. در فرهنگ شیعه، امام جانشین پیامبر و مرجع دینی و معنوی مسلمانان است و انتخاب وی از سوی خداوند و نه امت صورت می گیرد. روش آگاهی مؤمنان از این انتخاب به وسیلۀ نَصّ پیامبر یا امام قبلی و نیز ملاحظۀ ویژگی عصمت در شخص مورد نظر برای تصدی مقام امامت است. وظیفۀ چنین افرادی، در این مقام، که به نظر شیعیان دوازده نفر از عالم ترین و متقی ترین افراد خاندان پیامبرند، حفظ و تفسیر شریعت، تشخیص حق از باطل و هدایت مؤمنان در امور دنیوی و اخروی است. به اعتقاد شیعیان، امت مسلمان ممکن است دچار خطا و لغزش شوند ولی در حق امام چنین امکانی به دلیل لطف خداوند وجود ندارد. امامیه همواره از این نظریه که در جامعۀ انسانی «امام» حجت خدا بر روی زمین است و در هیچ حال زمین از حجت خالی نخواهد بود، دفاع کرده اند. امام با توجه به علوم آبا و اجداد خود که از پیامبر به ارث رسیده و با توجه به همان لطف و امداد خداوندی که او را از خطا مصون نگه می دارد، پاسخ مسائل پیش آمده برای مؤمنان هر عصر را ارائه می کند و آموزه های دینی را از خطر تحریف نگه می دارد، لذا وجود او پس از پیامبر ضروری است. همچنین، به اعتقاد بسیاری از شیعیان چنان که امام نسبت به ظاهر اعمال مردم، پیشوا و راهنماست، در باطن نیز سمت پیشوایی و رهبری دارد. او قافله سالار کاروان انسانیت است که از راه باطن به سوی خدا سیر می کند. از این نوع هدایت باطنی که از راه تصرف و تأثیر در دل های انسان ها حاصل می شود و آن ها را به مراتب و درجات والای معنوی می رساند، به اقتباس از قرآن کریم به «هدایت به امر» تعبیر کرده اند (انبیا، ۷۳؛ سجده، ۳۴). نیز با حضور امام، زمامداری مسلمانان حق اوست. پس از رحلت امام یازدهم، امام حسن عسکری (ع)، اکثریت امامیه به امامت فرزند آن امام معتقد شدند و به دلیل اعتقاد ریشه داری که از تداوم امامت در نسل امامان خبر می داد و روایاتی که دال بر وجود و ظهور قائم آل محمد تا آخرالزمان بود، به غیبت ایشان ایمان آوردند.

معنی کلمه امامت در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] امامت رهبری امت اسلامی پس از پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم)
مباحث امامت بر پنج محور کلی استوار است: ۱. حقیقت یا چیستی امامت (ما الإمام؟)؛ ۲. وجوب و وجود امام (هل الإمام؟)؛ ۳. فلسفه و غایت امامت (لم یجب وجود الإمام؟)؛ ۴. صفات وویژگی های امام (کیف الإمام؟)؛ ۵. تعیین امام در هر زمان (مَنِ الإمام؟).
چهار مبحث نخست، مباحث کلی امامت (امامت عامه) را تشکیل می دهد و مبحث اخیر مربوط به امامت خاصه است. به عبارت دیگر مسایل کلّی و عمومی امامت، مربوط به امامت عامّه است و مسایل مربوط به مصداق شناسی امام و این که امامان پس از پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) چه کسانی بوده اند، مسایل امامت خاصّه است. مباحث امامت خاصه در مدخل های مناسب تبیین خواهد شد. چنان که پاره ای از مباحث کلی امامت نیز که از اهمیت یا گستردگی خاصی برخوردارند مدخل های مستقلی خواهند داشت.
عصمت امام، افضلیت امام و علم امام از این گونه مباحث اند. در این مقاله دیگر مباحث کلی امامت بررسی خواهد شد.
تعریف امامت
امامت در لغت به معنای پیشوایی و رهبری است و امام، فرد یا چیزی است که به او اقتدا می شود. در کتاب های لغت برای امام مصادیقی برشمرده شده است که عبارتند از: قرآن کریم، پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم)، جانشین پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، امام در نماز جماعت، فرمانده سپاه، راهنمای مسافران، ساربان و راهنمای شتران، چوب و ریسمان، تراز در ساختمان، راه پهن و آشکار، دانشمندی که از او پیروی می شود.
کاربردهای واژه امام در قرآن
واژه امام در قرآن کریم کاربردهای گوناگونی دارد که به دو دسته بشری و غیر بشری تقسیم می شوند: کاربردهای غیر بشری امام عبارتند از: لوح محفوظ، راه آشکار و کتاب آسمانی حضرت موسی. کاربردهای بشری امام در قرآن دو گونه است: حق و باطل. مصادیق امام حق عبارتند از: پیامبران الهی، بندگان شایسته خداوند و مستضعفان. پیشوایان کفر و از آن جمله فرعون و دستیاران او مصادیق امام باطل در قرآن کریم می باشند در آیه ای نیز امام به گونه ای به کار رفته است که همه کاربردهای پیشین را شامل می شود: (وَیَوْمَ نَدْعُو کُلّ أُناس بِإِمامِهِم). پیامبران الهی، کتاب های آسمانی، نامه های اعمال و هر کس که در دنیا از او پیروی شده است، وجوهی است که مفسران درباره مقصود از امام در آیه یاد شده گفته اند.
تعریف امامت از دیدگاه متکلمین
...
[ویکی شیعه] امامت، در نظرگاه شیعه، رهبری جامعه اسلامی به نصب الهی و جانشینی از پیامبر اکرم(ص) در امور دینی و دنیوی است. این آموزه، از اصول مذهب شیعه و از وجوه اختلاف اعتقادی میان شیعه و سنی است. اهمیت امامت نزد شیعیان باعث شده است تا آنان امامیه لقب گیرند.
بنابر آموزه های شیعه، پیامبر اکرم(ص) از ابتدای دوران رسالت به معرفی خلیفه خویش و امام مسلمانان پس از وفات خود، اهتمام جدی داشت. اقدامات آن حضرت در این مسیر، از نخستین دعوت علنی، با معرفی امام علی(ع) به عنوان خلیفه و جانشینِ بعد از خود آغاز شد و تا آخرین روزهای زندگانی ایشان، در راه بازگشت از حجة الوداع در ۱۸ ذی الحجه در غدیر خم ادامه یافت.
مسلمانان اهل سنت به ضرورت وجود امام و لزوم تبعیت از دستوراتش تصریح دارند، ولی معتقدند انتخاب امام به دست مردم است و پیامبر اسلام (ص) کسی را به عنوان خلیفه بعد از خویش معرفی نکرده است.
[ویکی اهل البیت] کلید واژه: امامت، فرق نبی و امام، ائمه علیهم السلام
امامت آن است که شخص به گونه ای باشد که غیر او به او اقتدا کند به این صورت که اعمال و رفتار و گفتار خود را با قصد تبعیت با افعال و گفتار او تطبیق دهد. و با نگاهی دیگر کسی که متصدی حفظ و نگهداری دین آسمانی است و از جانب خدا به این سمت اختصاص یافته «امام» نامیده می شود. چنان که کسی که حامل روح وحی و نبوت و متصدی اخذ و دریافت احکام و شرایع آسمانی از جانب خدا می باشد «نبی» نام دارد.
آیین اسلام زندگانی عموم بشر را از هم از جهت حیات صوری و هم از جهت حیات معنوی مورد بررسی قرار داده و راهنمایی می کند. از همین رو امامت و پیشوائی دینی نیز در اسلام از هر دو جهت مورد توجه قرار می گیرد و امام از جهت حیات صوری بیان معارف و احکام اسلام را می نماید و رهبر حکومت اسلامی است و از جهت حیات معنوی رهبری و ارشاد حیات معنوی افراد جامعه را می نماید.
بی شک عقل سلیم حکم می کند کسی که متصدی اداره جهات خطیر نامبرده است و پیشوائی جماعت را در آن جهات به عهده دارد، از ناحیه خدا و رسول باید تعیین شود و اگر به فرض محال تعیین زمامدار جامعه اسلامی در شرع اسلام به خود مردم مسلمان واگذار شده بود باز لازم بود پیغمبراکرم صلی الله علیه و آله و سلم بیانات شافی در این خصوص کرده باشد و دستورات کافی بایست بدهد تا مردم در مسئله ای که اساسا بقا و رشد جامعه اسلامی و حیات شعائر دین به آن متوقف و استوار است، بیدار و هشیار باشند.
و حال آن که از چنین بیان نبوی و دستور دینی خبری نیست. لذا ناگزیر بایستی پذیرفت که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم متصدی این مقام را برای پس از خود به امر خدا تعیین فرموده است که در واقع نیز چنین است و پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به موجب اخبار متواتری که عامه و خاصه در جوامع حدیث نقل کرده اند، همچون حدیث غدیر و حدیث سفینه و حدیث ثقلین و حدیث حق و حدیث منزلت و حدیث دعوت عشیره اقربین و غیر آن ها این مهم را انجام داده اند.
علاوه بر آن به موجب اخبار متواتر فریقین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از فتن و گرفتاری هایی که پس از رحلتش دامنگیر جامعه اسلامی شد و فسادهایی که در پیکره اسلام رخنه کرد مانند حکومت آل مروان و غیر ایشان که آیین پاک را فدای ناپاکی ها و بی بندوباری های خود ساختند، تفصیلاً خبر داده است و چگونه ممکن است که از جزئیات حوادث و گرفتاری های سال ها و هزاران سال های پس از خود غفلت نکند و سخن گوید.
ولی از مهمترین وضعی که باید در اولین لحظات پس از مرگش گوید، به وجود آید غفلت کند! یا اهمال ورزد و امری به این سادگی (از یک طرف) و به این اهمیت (از طرف دیگر) به ناچیز گیرد و با این که به طبیعی ترین و عادی ترین کارها مانند خوردن و نوشیدن و خوابیدن، مداخله و صدها دستور صادر نموده و از چنین مسئله باارزشی به کلی سکوت ورزیده کسی را به جای خود تعیین نفرماید؟
به گفته مادلونگ در کتاب جانشینی محمد، اهل سنت معاصر مدعی هستند که برخلاف سنت انبیای پیشین ، لازم نبود که یکی از خویشاوندان حضرت رسول صلی الله علیه و آله به جانشینی او که خاتم پیامبران بود، از طرف خداوند تعیین شود و برای روشن ساختن این موضوع حتی خدا مقدر کرد که همه پسران آن حضرت در کودکی از دنیا بروند. به همین دلیل نیز حضرت رسول صلی الله علیه و آله کسی را به جانشینی خود تعیین نکرد، چون می خواست امر خلافت را بر اساس اصل قرآنی شورا به امت واگذارد.
[ویکی فقه] امامت (ترجمه امامت بحارالانوار). ترجمه جلد هفتم از کتاب بحار الانوار علامه مجلسی از مجموعه ی بیست و پنج جلدی، و مطابق جلدهای ۲۳ تا ۲۷ از مجموعه ی ۱۱۰ جلدی میباشد که توسط آقای موسی خسروی به زبان فارسی طی پنج جلد ترجمه شده است. وی این پنج جلد را در سال ۱۳۵۹ ش به پایان رسانیده است. جلد هفتم از بحار الانوار درباره ی احوال ائمه گرام و دلائل امامت آنها و فضائل و مناقب و کارهای شگفت انگیز و معجزات ایشان می باشد.
کتاب با مقدمه ای از مترجم در یک صفحه، شروع می شود. علامه در جلد هفتم از کتابش تمام احادیثی را که درباره زندگانی، فضیلت و عجائب و معجزات ائمه اطهار و مناظرات و مقام علمی امامان معصوم می باشد، جمع کرده است.
← جلد اول کتاب امامت
کتاب امامت در پنج جلد توسط انتشارات کتاب فروشی اسلامیه، چاپ دوم در سال ۱۳۶۳ ش انجام گرفته است که محمد بهشتی در سال ۱۳۶۰ تصحیحی بر این ترجمه انجام داده است. در پایان تمام جلدهای این کتاب فهرستی از مطالب دیده می شود.
منبع
نرم افزار مجموعه آثار مجلسیین ، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی. رده های این صفحه : کتاب شناسی | کتاب شناسی امامت | کتب حدیثی شیعه | کتب کلامی شیعه
[ویکی فقه] امامت (قرآن). امامت رهبری امت اسلامی پس از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم است.
امامت در لغت به معنای پیشوایی است.
امامت در اصطلاح
در اصطلاح، منصبی است الهی که تمام شئون والا و فضایل را دربردارد؛ جز نبوت و آن چه لازمه آن است و در این جا معنای اصطلاحی آن مورد نظر است و از واژه های «امام»، «ائمه»، «ملک» و بعضی از جملات بنا بر شان نزول استفاده شده است.
رهبری امت
امامت به رهبری امت اسلامی در امور دینی و دنیوی آنان به عنوان جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم مورد قبول همه فرق اسلامی است. متکلمان اهل سنت در پاسخ این اشکال که با گزینش امام توسط مردم چگونه او جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم می باشد؟ گفته اند: جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم به دو صورت مستقیم و غیر مستقیم امکان پذیر است، و انتخاب مردم از گونه دوم خواهد بود. به عبارت دیگر، بیعت و انتخاب مردم در تعیین امام موضوعیت ندارد، بلکه جنبه طریقی دارد، مانند طریقیت قیاس و اجماع در دلالت بر احکام شرعی.
جایگاه امامت
...

معنی کلمه امامت در ویکی واژه

امامة
پیشوایی کردن.
پیشنمازی.

جملاتی از کاربرد کلمه امامت

همه تسلیم و خمش کن نه امامی تو ز جمعی نرسد هیچ کسی را به جز این عشق امامت
ای بر سر سجاده ی محراب امامت متبوع جناب تو و اشیا همه تابع
نوامیس امامت بی ملامت پریشان موی و زارند و نزارند
برخلاف شیعه که امامت را از اصول دین می‌دانند. از نظر اهل سنت امامت و رهبری امری سیاسی و در فقه می‌گنجد.
بختیارش کرد گردون در روزارت همچنا‌نک‌ خالقش‌ کرد از خلایق در امامت بختیار
مرجعیت دینی که همان امامت است نقش هدایت مردم را داراست درحالیکه ولایت که همان خلافت تلقی می‌شود مدیریت سیاسی جامعه اسلامی است اولی مبتنی بر علم مرجع دینی و دومی منوط به پذیرش عموم است و لذا طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ولی فقیه تنها رهبری سیاسی مردم را برعهده دارد و نقش مرجعیت کماکان باقی است.
نه امامت، نه خطابت دانم سخن از وعظ، نیارم شنواند
آقاخان چهارم در پرتوی وصیت پدربزرگش گاهی از سوی اسماعیلیان نزاری به عنوان «امام عصر هسته‌ای» موسوم شده است. وصیت آقاخان سوم اضافه کرد که آقاخان بعدی، در سال‌های اول امامت خود باید برای راهنمایی در امورات کلی مربوط به امامت به بیگم آقاخان سوم رجوع کند.
فلک ز ظلم تو شد سرنگون لوای امامت به روز بازپسین بایدت کشید غرامت
امامت با علی بن ابی‌طالب آغاز شده و علاوه بر او، حسین بن علی هم از امامانی است که مورد تأیید اغلب زیدیان است ولی در مذاهب و شاخه‌های مختلف زیدی که در طول تاریخ وجود داشته‌اند، دربارهٔ امامت دیگر شخصیت‌های دارای داعیهٔ امامت اختلاف نظر وجود دارد. یکی دیگر از افرادی که تمامی زیدیان به امامت قبول دارند، زید بن علی است که قیام او را در ایجاد و استقلال مذهب زیدیه بسیار مهم می‌شمارند. در طول حکومت علویان در مراکش و طبرستان و گیلان نیز بسیاری به عنوان امام زیدی شناخته شدند. [نیازمند منبع]
بر خلاف اهل سنت، در دیدگاه نظام امامت شیعه، خدا امام را می‌گمارد و مشروعیت امام از خدا است. البته حاکمیت تنها یکی از شأن‌های امام است که در زمان علی بن ابیطالب و حسن بن علی (مجتبی) بخشی از آن محقق شد.
جهل و ضلالت؟ امر امامت؟ العوذ باللّه! العوذ بالله!
امینی شهان را امامی جهان را ندانم چه خوانم امین یا امامت
فرسوده خاک آمد و آلوده خاشاک گلزار امامت
در دیدگاه برخی از شیعیان دوازده‌امامی به ویژه در جمهوری اسلامی ایران، دو نظریهٔ اساسی برای حکومت اسلامی وجود دارد: امامت و ولایت فقیه. در سدهٔ اخیر نظریه‌های دیگری نیز برای تحقق حکومت اسلامی مطرح شده‌است. این دو نظریه ارتباط با یک دیگر تنگاتنگی دارند.[منبع بهتری نیاز است]
افراد این فرقه به امامت عبدالله پسر جعفر صادق باور داشتند.
بگفت این و اشک از دو دیده سترد بدو ارث و علم امامت سپرد
اسماعیلیانِ نَزاری، پس از کشته شدنِ علی بن ابی‌طالب در سال ۴۰ ه‍.ق — که همهٔ شیعیان او را به‌عنوان اولین امام می‌شناسند — پسرش حسین را به‌عنوان جانشینِ مطلق و تامُّ‌الْاِختیارِ امامت پذیرفته‌اند؛ اگرچه در بیشتر روایاتِ شیعه، پسر بزرگ‌ترِ علی، حسن نیز به‌عنوانِ جانشین شناخته می‌شود. اما نزاریه نقش وی را به‌عنوان مُتِوَلّی در نظر می‌گیرند، تا زمانی که حسین امامت را بر عهده گرفت.
موسیَ بن جعفر مُلقَّب به کاظِم، هفتمین امام شیعیانِ دوازده امامی، پدر علی بن موسی الرضا است. وی از خاندان بنی‌هاشم و از قبیلهٔ قُرَیْش است. بنی‌هاشم از خاندان‌های برجسته و نژاده در مکّه بود. موسیٰ کاظم متولد ۱۲۸ ه‍. ق، در اَبْواء، منطقه‌ای در میان مکه و مدینه یا مدینه است. امامت وی هم‌زمان با خلفای عباسی، مَنصور، هادی، مَهدی و هارون بود. موسی کاظم چندین بار به‌دستور هارون به زندان افتاد و سرانجام در زندانِ سِنْدی بنِ شاهِک در بغداد به‌دستور خلیفه کشته شد.
از دیدگاه شیعیان، دورانِ امامت وی به دو دورهٔ غیبت و ظهور مهدی تقسیم می‌شود. دورهٔ غیبت نیز به دو دورهٔ غیبت صغری (کوتاه مدت) و غیبت کبری (بلند مدت) تقسیم می‌شود. غیبت صغری از تولد حجت بن الحسن در سال ۲۵۵ ه‍.ق یا درگذشت امام یازدهم در سال ۲۶۰ ه‍.ق آغاز می‌شود و تا مرگِ چهارمین نایبِ خاصِّ مهدی در سال ۳۲۹ ه‍.ق پایان می‌پذیرد. از این زمان غیبت کبری شروع شده و تا ظهورِ او ادامه خواهد داشت. در منابع شیعه حدود هفتاد روایت از پیامبر اسلام و اهل بیت وی دربارهٔ غیبت به‌طور صریح یا با اشاره همراه با تحلیل نقل شده‌است.