الفنج

زین بند چو گشتی رها ازان پس مر کوشش و الفنج را رجا نیست

دور فنائی و سوی عالم باقی معدن و الفنج‌گاه توشهٔ مائی

جهان جای الفنج ملک بقاست بقائی و ملکی که نااسپری است

گرچه تورا نیست علم و، نیز بقا نیست سوی من الفنج گاه علم و بقائی

تو نام الفنج در حکمت فلک را گو مده یک نان تو روح افزای در دانش عدو را گو برو جان کن

بپرسش گفت کای مرد هنر سنج به کوه از تیشهٔ آهن زر الفنج

ز نیکی آید نیکی چنانکه عادت تست همیشه نیک سکال و همیشه نیک الفنج

الفنج گاه توست جهان، زینجا برگیر زود زاد ره محشر

جهان را مپندار دار القرار بل الفنج گاهی است دارالرحال

بیا ای خاصه جانان پناه جان مهمانان توی سلطان سلطانان ز بوالفنجر چه اندیشی