افروزش

دلی که داغ نهان نیست مجلس افروزش دماغ خود به کدامین ایاغ تازه کند

دورویه تیغ زد چندان که مهر عالم افروزش برات خط نشد زان صفحه رخسار برگردد

گریزان شد ز ضحاک فلک، جمشید خور اینک؛ تهی جام جهان افروزش اندر ظرف نیلی دن

جز عارض چون صبح جهان افروزش یک روز ندیدم که دو شب در برداشت

ستون کاخ فیروزی سنان گردن ‌افرازش جمال چهرهٔ هستی ضمیر عالم ‌افروزش

دود خط در پرده فانوس گردد جلوه گر بس که شمع عالم افروزش حجاب آلوده است

تن ضعیف من از مهر عالم افروزش چو ماه یک شبه از چشم خلق پنهان است

سوی موبدان نامه‌ای همچنین پرافروزش و پوزش و آفرین

تیره‌روزیست همه روز دل افروزش سنگریزه است همه لعل بدخشانش

نظر در آینهٔ روی عالم افروزش مثال صیقل از آیینه می‌برد زنگار