اغلال

شراب و شاهدم باید که باشد دایم آماده جز اینم در همه عالم به گردن نیست اغلالی

سعد بن بلال گفت، «دو مرد را از دوزخ بیرون آورند. خدای تعالی گوید آنچه دیدید از فعل خویش دیدید که من ظلم نکنم بر بندگان و بفرماید تا ایشان را به دوزخ برند. یکی شتاب برود و با سلاسل و اغلال و دیگر بازپس می ایستد. هردو را باز آورند و پرسند که چرا چنین کردید؟ آن که شتاب کرده باشد گوید وبال نافرمانی و تقصیر چشیدم اکنون از آن بترسیدم و دیگر گوید گمان نیکو بردم امید داشتم که چون بیرون آوردی باز دوزخ بازنفرستی. پس هر دو را به بهشت فرستند».

از ریش و فش مپرس ‌که تا قید زندگی‌ست زاهد غم سلاسل و اغلال می‌کشد

چه کرده ام که بزاری اهل معنی نیست فکنده ام همه اغلال صورت از گردن

عشق آنچه خواند دربر ما زلف وکاکلش بر زاهدان‌، سلاسل و اغلال وانمود

و بدان که آن چه پس از این است: اول هول نفخه صور است، آنگاه هول روز قیامت و درازی آن و گرما و عرق آن، آنگاه هول عرض دادن و از گناهان پرسیدن، آنگاه هول نامه ها به دست راست و دست چپ دادن، آنگاه هول فضیحت و رسوائی که از آن بیند، آنگاه هول ترازو تا کفه حسنات گران تر آید یا کفه سیئات، آنگاه هول مظلم خصمان و جواب ایشان، آنگاه هول دوزخ و زبانیه و اغلال و انکال و زقّوم و مار و کژدم.

گفت اغلالا فهم به مقمحون نیست آن اغلال بر ما از برون

اگرچه سرّ حال و قال داری که اینجاگه عیان اغلال داری

قال تو اغلال شد حالت محال مسخ گشتی تا نه پرماندی نه بال

چرا دامن ز ارکان و ز آثارش نیفشانی کز ارکان است اغلالی که هم بر کافران بینی