اغره

آن که می‌کشتش خمار هجر در کنج ملال از شراب وصل ساغرهای مالامال زد

عشق گردان کرد ساغرهای خاص عشق می‌داند که او گردان کیست

ساغرها می‌شمرد وی بشده از شمار گر بنشد از شمار ساغر پیشین که راست ؟

خطی در جلوه می‌آید ز لعل می‌پرست او سزد گر آشنای سرمه‌ گردد چشم ساغرها

کاسه خورشید و مه از عربده درهم شکست چونک ساغرهای مستان نیک باتوفیر بود

در مجلس می خواران سرمستی و بیهوشیم از جنبش ساقی خاست نز گردش ساغرها

از تابش تو جانا جان گشت چنین دانا بسم الله مولانا چون ساغرها داری

ای بمدح تو مزین گشته دفترهای من پر شده از بادهٔ جود تو ساغرهای من

بسان دیده وامق بگرید ابر بر گلها به‌شکل عارض عذرا بخندد می به‌ساغرها

عروسانند پنداری به گرد مرز، پوشیده همه کف‌ها به ساغرها، همه سرها به افسرها