اشکبار

زن و مرد هاشم نژاد اشکبار برفتند زی خانه ی شهریار

ندانم راز دل با کی بگویم دو چشمم فایز اینک اشکبار است

چو یابد بهره چشم اشکبارش فتد اندیشه بوس و کنارش

آیا او که چشمانش در وقت خواب از فراق من اشکبار بود

آنگاه به خانه‌اش داخل شد و پس از ساعتی بیرون آمد. دستار از سر برگرفت و خطاب به مردم گفت: من عن‌قریب به سفری دور خواهم رفت. مردم با چشمانی اشکبار گفتند: ما نیز با تو خواهیم‌آمد، لیکن او گفت: این سفری نیست که با من بیایید. این سفر برای من تنهاست. این گفت و باز به خانه رفت و دیگر کسی او را ندید.

تا نگردیده است خورشید قیامت آشکار مشت آبی زن به روی خود ز چشم اشکبار

موسم عید است و ما نومید از دیدار یار عالمی در عیش و نوش و ما و چشم اشکبار

بعینه مژه اشکبار من بودی گر آن نگار بیاراستی بگوهر موی

از اشک نمیرد آتشِ من همه شب چون شمع ز آتش اشکبار آمده‌ام

با آنکه می مکم جگراز تشنگی چو شمع ابر بهارم از مژهٔ اشکبار خویش

این دو چشم اشکبار نوحه گر روشنی یابد از آن منظر بلی

که چمش ز آتش دل اشکبار است همیشه در امید و انتظار است