اشکاف

غبار ماضی و مستقبل از حال تو می‌جوشد در امروز است‌گم‌گر واشکافی دی و فردا را

ز ناله واشکافد قرص خورشید که گل گل وادهد هم خار خاری

عشق می‌آید برون گر واشکافی سینه‌ام چون طلسم سنگ نام این معما آتشست

در اینجا سعی غواص از صدف وا می‌کشد گوهر تو هم باری دل ما واشکاف او را زیارت کن‌

گرچه اندر مکر موی‌اشکاف بد هیچ پیشه رام بی‌استا نشد

هر برگ لاله ای که سیاهی کند ز دور چون واشکافی از جگر کوهکن رسد

هر دو عالم در غبار وهم توفان می‌کند از گهر تا موج‌ ، هرجا واشکافی بی‌نمست

صد رنگ جیب غنچه وگاب واشکافتیم رنگینیی به الفت دلهای خسته نیست

دی یاسجی ز ترکش جانانت گم شده است دل و اشکاف و یاسح او در میان طلب

پس کنیزک آمد از اشکاف در دید خاتون را به مرده زیر خر