اشک کباب

به خون دل گذرد روزگار سوختگان مدار شعله به اشک کباب می گذرد

مشوای تندخو غافل ز آب چشم مظلومان که در دریای آتش شور از اشک کباب افتد

در خون دل مرو که سیه روی می شود هر اخگری که چهره به اشک کباب شست

بیرون نجست از آتش دل سعی هیچ‌کس شور جهان چکیدن اشک کباب داشت

جانسوزتر ز آتش قهرست لطف عشق اشک کباب از رخ خندان آتش است

حسن عالمسوز را پروای اشک گرم نیست شعله ور می گردد اخگر بیش از اشک کباب

مستی حسن ز خون ریختن ما افزود باده لعلی آتش بود از اشک کباب

ز گریه گفتم گردد دلم خنک، غافل که گردد آتش از اشک کباب روشنتر

نکند آتش خونگرم اگر دلسوزی کیست تا خشک کند اشک کبابی که مراست؟

در مزاج تندخویان گریه را تأثیر نیست آتش سوزان نمی اندیشد از اشک کباب