اشعب

چرا ابلیس را آدم شمارم، هند را مریم؛ بر اشعب چون نهم حاتم لقب، بر اژدها بهمن

چه سود از طمع و بخل اشعب و مادر چه نفع از شرف و بذل حاتم و یحیاست

در غمت دیده ام کف طایی با خیالت دل اشعب آزی

ز همت تو شود حرص بود لامه تمام ز نعمت تو شود سیر دیده اشعب

گر نباشی اشعب طماع، عالم حاتم است بی طمع را در جهان با بخل و با احسان چه کار؟!

صد اشعب طماع بباید که درین فن سرمشق از آن اخنث هماز ستاند

ایا گاه سخا حاتم بر تو کمتر از اشعب و یا گاه سخن سحبان بر تو کمتر از باقل

اشعبی را اجل به دوزخ برد زندگانی مردمان مزه داد

ازین گرد خوان مه و آفتاب نه اشعب، نه مصعب شود کامیاب

به دوستان و به بیگانگان به باب طمع به سان اشعب طماع داستان شده‌ای