اسکادران

جنگنده‌های اف-۲۲ بیشتر در پایگاه هوایی کادنا واقع در اوکیناوا، ژاپن استقرار یافته‌اند. در فوریه ۲۰۰۷ و در نخستین مأموریت فرامرزی اف-۲۲ برای استقرار در پایگاه هوایی کادنا، سامانه نرم‌افزاری شش اف-۲۲ از اسکادران ۲۷ که از پایگاه نیروی هوایی هیکام[گ] واقع در هاوایی پرواز کرده بودند، در هنگام گذر از خط روزگردان،[ل] با خرابی‌های متعددی روبه‌رو شد. پس از سوخت‌گیری هوایی، هواگردها به هاوایی بازگشتند. در عرض ۴۸ ساعت، خطا برطرف شده و مأموریت ادامه یافت. ناوگان اف-۲۲ در رزمایش‌های تمرینی کره جنوبی و مالزی حضور داشته است.

یک سرهنگ دوم، فرمانده یک گردان یا اسکادران می‌شود که غالباً دارای چهار گروهان به همراه اعضای ستاد گردان می‌باشد. یک گردان می‌تواند بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ نفر نیرو داشته باشد که معمولاً در قالب دو تا شش گروهان قرار می‌گیرند.

پیش‌نمونه نخست و دوم توسط لوفت‌وافه در استالینگراد به‌کارگرفته شد. یکی از این دو هواگرد آخرین هواگرد آلمانی بود که نیروهای تحت محاصره آلمانی در این شهر را ترک کرد. مابقی هواگردهای تولید شده به جناح ۵ ترابری و اسکادران ترابری گروه ۱ جناح ۲۰۰ رزمی با وظایف ویژه تحویل شدند. یگان‌های به‌کاربرنده این هواگردها پروازهای ویژه زیادی با آن‌ها، از جمله عملیات‌های مخفی پشت خطوط دشمن در جبهه شرقی جنگ جهانی دوم انجام دادند. هواگردهای نجات یافته ماه مارس سال ۱۹۴۵ به گروه ۳ جناح ۲۰۰ رزمی منتقل شدند. تنها یک هواگرد آرادو آر ۲۳۲ تا پایان جنگ باقی ماند.

این اسکادران در ژوئیه سال ۱۹۴۳ در فرودگاه نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در ویلیامز، ویکتوریا تشکیل شد و مجهز به لاکهید مدل ۱۸ لوداستار بود که در استرالیا، گینه نو و هند شرقی هلند فعالیت می‌کرد. پس از پایان جنگ، پرواز داگلاس سی-۴۷ اسکای‌ترین آغاز شد. اما دو سال بعد در سال ۱۹۴۶ منحل شد. در پاسخ به نیازهای فزاینده حمل و نقل هوایی استرالیا در طول جنگ ویتنام، این اسکادران در فوریه ۱۹۶۶ در ریچموند مجدداً تشکیل شد و به هرکولس سی ۱۳۰ ای مجهز شد. در سال ۱۹۹۹ به مدل سی ۱۳۰ جی تبدیل شد و بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۲ نیز سی ۱۳۰هایی را که قبلاً اسکادران ۳۶ بکار می‌گرفت را اسکادران ۳۷ از ۱۹۸۷ تا ۲۰۱۰ تحت کنترل مجدد ۸۶ بال قرار داد.

در ۴ اسکادران نیروی هوایی آمریکا از سال ۱۹۴۳ این سمبل بر روی دو طرف دم هواپیمای بمب افکن بی ۵۲ نقش بست و در هر اسکادران رنگ زمینه آن متفاوت بود.

اسکادران ۲۶۰ یک اسکادران نیروی هوایی سلطنتی بود که به عنوان یک واحد شناسایی و ضد زیردریایی در جنگهای جهانی اول و دوم شرکت داشت.

گذار از هواپیمای پروانه‌ایی نمادین به سیبر با بال‌های پس خمیده وپیشرانه موتور جت، شاهد برخوردها و حوادث فراوانی بود، زیرا حتی خلبان‌های با تجربه مجبور بودند شیوه‌های جدید کنترل و هندلینگ هواپیما و ویژگی‌های پرواز آن را بیاموزند. در اوایل عصر هواپیماهای جت، برخی از تولیدکنندگان آمریکایی برنامه‌های ایمنی و انتقالی را ایجاد نمودند که در آن خلبان‌های آزمایشی و تولیدی با تجربه، از اسکادران‌های جنگنده‌های عملیاتی بازدید نموده تا دستورالعمل‌ها و نمایش‌هایی را ارائه دهند که برای کاهش میزان حوادث طراحی شده بود.

اسکادران-۱۴۰ پس از دوسال استقرار در خشکی مجدداً در ژانویه ۲۰۰۴ برای پشتیبانی از جنگ عراق در یواس‌اس جورج واشینگتن (سی‌وی‌ان-۷۳) مستقر شد.

او از یک خانواده اشرافی در سن پترزبورگ بود - پدرش سرهنگ هنگ سمیونوسکی بود. در ۱۲ مارس ۱۸۰۳ در یک هنگ سواره نظام وارد ارتش شد. در ۲ دسامبر ۱۸۰۵، با درجه کورنت، در طول نبرد آسترلیتز، قبل از زخمی شدن از ناحیه سر و بازو توسط سابر و اسیر شدن، فرماندهی یک اسکادران را به عهده گرفت. در دسامبر ۱۸۰۹، با ارتقای درجه کاپیتان، به هنگ اژدها دوشس اعظم ماریا پاولونا منتقل شد. در ۱۱ اکتبر ۱۸۱۱ به درجه سرهنگ ارتقا یافت.

واحد اصلی هنگ سواره نظام ۲،۰۰۰ نفری بود که از سه اسکادران تشکیل شده بود. هر اسکادران بیش از ۶۰۰ نفر بوده و به پنج گروه تقسیم شد؛ یک شرکت مسلسل و یک واحد مهندسی؛ هنگ‌های سواره نظام در واحدهای بزرگتر؛ تیپ‌ها یا لشکرها که شامل توپخانه و واحدهای پشتیبانی خدماتی بودند، سازماندهی شدند. مزیت اصلی این نیرو تحرک در فواصل زیاد در مغولستان بود. واحدهای کوچک قادر بودند بیش از ۱۶۰ کیلومتر را در ۲۴ ساعت طی کنند.