استیزه

بایم استیزه است گر خواهی جهان بر میل خویش بایم و کوه ارنمائی پنجه مستأصل شوی

من ز استیزه نمی‌جوشیدمی خود به عشر اینش بفروشیدمی

گشت جزء این تن استیزه کار سرکش از فرمان آن پروردگار

اول از دشمن که او استیزه روست وانگهی از صحبت نادانِ دوست

جرم من چیست؟ بر پیر مغان واگویید که: مرا ساقی از استیزه بهشیاری کشت

استیزه مکن مملکت عشق طلب کن کاین مملکتت از ملک الموت رهاند

بس کن وز محنت یونس بترس با قدر استیزه به پای تو نیست

بر خوان شیران یک شبی بوزینه‌ای همراه شد استیزه‌رو گر نیستی او از کجا شیر از کجا

ای قاعده مستان در همدگر افتادن استیزه گری کردن در شور و شر افتادن

طالع استیز مرا از مه و مریخ بجو همچو قضاهای فلک خیره و استیزه‌گرم