استقرائی

صحت یک سامانهٔ استقرائی، نوعی ویژگی است که هر جمله‌ای که در آن سامانهٔ استقرائی قابل اثبات است، هم چنین، با توجه به تمام توصیف‌ها و الگوهای تئوری معنائی برای زبانی که بر اساس آن این تئوری پایه‌گذاری شده، درست باشد.

اما استدلال غیرمباشر نوعی از استدلال است که از ترکیب دو قضیه معلوم یا بیشتر بر مطلوب استدلال شود؛ چه به صورت برهان مستقیم وچه برهان خلف؛ و شامل استدلال قیاسی، تمثیلی، استقرائی و برهان خلف است.

استدلال استقرائی، روش تحقیق مبتنی بر اتکاء به مشاهدات جزئی، برای تعمیم آنها به احکام کلی است. استقراء، نخستین بار، توسط سقراط، بکار گرفته شد.