استغنا

مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ ثوابه وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَیْها عقابه هذا استغناء فیه طرف من الوعید، وَ ما رَبُّکَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ای هو منزّه عن الظلم یقال: من ظلم و علم انه یظلم فهو ظلّام.

من خمارآلود و ساقی گرم استغنای حسن می رسد جان بر لبم تا می به ساغر می کند

در مقامی که قناعت بلد استغناست کاروان چون تپش از موج گهر می‌گذرد

جلال: ظاهر کردن بزرگی و بی‌نیازی معشوق است از جهت ابراز بی‌نیازی از عاشق و نفی غرور وی و بیان استغنا و توانگری معشوق.

وقتی نگاهی رسم بود از چشم سنگین دل بتان آن رسم هم منسوخ شد در عهد استغنای تو

خواب راحت می کنم در سایه بال هما تا ز استغنا کشیدم سربه زیربال خویش

ابراهیم سُوبِینی ملقب به برهان‌الدین (؟ -۱۴۵۴م) (نسب کامل: ابراهیم بن عمر ابراهیم، سوبینی حموی طرابلسی) قاضی و فقیه شافعی شامی بود. نام نسبتش به «سوبین» از روستاهای حماه است. در مکه، حلب و طرابلس به قضاوت رسید. شرح فرائض المنهاج، الابهاج فی لغات المنهاج، إقدار الرائض علی الفتوی فی الفرائض و اختصار الاستغناء فی الفرق و الإستثناء از آثار اوست.

خوشا روزی‌ که نقاش نگارستان استغنا کشد تصویر من چندانکه بیرون آرد از رنگم

آن سپد خود را چو پر از آب دید کرد استغنا و از دریا برید

می پرد در جستن پروانه چشم روشنش گرچه در ظاهر بلند افتاده استغنای شمع

من آهندل خلاص از هر کمندم که ز استغنا به مغناطیس خندم

سرکشی در قدم کوه جواهر افشاند وادی حرص به نزدیکی استغنا نیست