استحکامات

استحکامات دفاعی حتی از گستره شهر هم فراتر می‌رفت؛ هنوز هم بقایای شبکه تار عنکبوتی و شعاعی دیوارهای حفاظتی تا فاصله ۱۰ کیلومتری از کانون اردشیرخوره در دشت و کوهپایه دیده می‌شود.

در جریان نبرد فرانسه، این ارتش از چهاردهم ژوئن سال ۱۹۴۰ در جنوب زاربروکن در گذر نهایی از خط دفاعی ماژینو مشارکت کرد. پس از اشغال فرانسه به دست آلمانی‌ها، این ارتش تا ماه مه سال ۱۹۴۲ در خط مرزی جداکننده مناطق اشغالی و اراضی تحت کنترل دولت فرانسه ویشی مستقر بود و پس از آن در استحکامات خط ساحلی موسوم به دیوار آتلانتیک در جنوب غربی فرانسه در برابر تهاجمات دریایی محتمل قرار گرفت.

در دانشنامه بریتانیکا آمده که ویتروس، معمار رومی، ۲۶ سال قبل از میلاد در نوشته‌های خود از وسایلی نام برده‌است که ۲۳۶ سال قبل از میلاد در جا به جایی وسایل در بناها استفاده می‌شده‌است. اولین آسانسورهای باری قرقره‌ای در آن دوران اختراع گردید و با یک حرکت تکاملی دراز مدت، مسیرهای دشوار رشد دانش علمی و فنی و تجربیات در این زمینه به صورتی مداوم تاکنون طی کرده‌است. استفاده از آسانسورهای مسافربری و باری به قرون وسطی در استحکامات نظامی بر می‌گردد، که جهت جا به جایی آن از نیروی انسان یا حیوانات اهلی استفاده می‌گردید.

آندری حق دریافت باج و خراج را از مردم سرزمین رود دوینای شمالی را به دست آورد. آندری بوگولیوبسکی با تبدیل شدن به حاکم تمام سرزمین های سوزدال، پایتخت خود را به شهر ولادیمیر منتقل کرد، شهر و را تقویت کرد و کلیسای جامع صعود مریم، کلیسای شفاعت تئوتوکوس بر رود نرل و دیگر کلیساها و صومعه هارا باشکوه ساخت. تحت رهبری وی، شهر ولادیمیر بسیار بزرگ شد و استحکامات زیادی در اطراف شهر بنا شد.

شوالیه‌های سنت جان در طول کمابیش سه سده زیستن در سرزمین مقدس تجربه طولانی در ساختن دژها و استحکامات داشتند، با این حال الگوی مرجع برای ساختن استحکامات دیوارهای قسطنطنیه بود که در درازای سده‌ها، توانایی زیادی برای ایستادگی در برابر محاصره نشان داده بود.

محمد بن بعیث بن حلبس معروف به ابن‌بعیث (متوفی ۲۲۹ خورشیدی) ۲۳۵ (قمری)، فرماندار عربتبار مرند در سده دوم هجری در زمان خلفای عباسی بود. ابن بعیث از رجال دورهٔ متوکل است، حلبس پدربزرگ وی، سربازی عرب بود که بر مرند چیره شد. محمد در مرند دژ و استحکامات نطامی ساخت و در سال ۱۹۴ خورشیدی تبریز و شاهی (شهری در نزدیکی دریاچه ارومیه) را تسخیر کرد. وی در ابتدا رابطهٔ خوبی با جنبش سرخ جامگان داشت اما پس از گذشت زمانی، با بازداشت یکی از سرداران بابک به مخالفت با این جنبش برخاست. همکاری او با عباسی‌ها به درازا نکشید و در زمان متوکل به زندان افتاد و در همان‌جا درگذشت.

در دوران ساسانی، نرسه، هفتمین پادشاه از این سلسله، استحکامات نظامی در این منطقه ایجاد کرد. برخی شخصیت‌های فرهنگی و ادبی ایران در دوره قاجار هم از این منطقه بودند. نخجوان هم در سده نوزدهم و طی دو قرار داد گلستان و ترکمانچای از ایران جدا شد.

این زره‌پوش‌ها با توجه به نداشتن برجک چرخان و استفاده از زره نازک تأثیر بیشتری در حالات تدافعی نسبت به نقش تهاجمی داشتند. به همین جهت مقرر گشت تنها در حالت تدافعی و پس از از بین رفتن ادوات ضد تانک دشمن، در نقش ضد تانک به کار گرفته شوند و هنگام عملیات‌های تهاجمی تنها پس از شکسته شدن خط دفاعی دشمن در خطوط بعدی و با همراهی پیاده‌نظام و سایر توپ‌های خودکششی پیشروی نمایند و هیچگاه نقش سرنیزه زرهی را نداشته باشند. در چنین عملیات‌هایی هدف اول اشتوگ ۳ جایگاه تسلیحات ضد تانک دشمن و پس از آن سایر استحکامات تلقی می‌شد. در صورت وجود مهمات کافی، اشتوگ ۳ می‌توانست حتی نقش توپخانه لشکر را نیز ایفا کند.

این استحکامات توسط شوالیه‌های مهمان‌نواز سنت جان با تقویت دیوارهای بیزانسی موجود از سال ۱۳۰۹ ساخته شدند، سالی که آنها پس از یک مبارزه سه ساله جزیره را تصرف کردند.

در طرح اولیه توخاچفسکی ارتش‌های خط مقدم با حفاظت استحکامات در غربی‌ترین مواضع، نقش نخستین لایه دفاع تاکتیکی را داشتند. وظیفه گروه عملیاتی در پشت نخستین حوزه تاکتیکی، تهاجم به جناحین دشمنِ در حال پیشروی به شرق بود تا با مستهلک ساختن آن، در زمانی مناسب سومین لایه یعنی ذخیره راهبردی در ضد حمله‌ای همه‌جانبه وارد عمل شود.