ارزنی

حقیقت ذات شد احمد در آن دم برِ او ارزنی بُد هر دو عالم

دل من ارزنی عشق تو کوهی چه سایی زیر کوهی ارزنی را

خبر کن خویش زان پاکیزه گوهر که نزدش ارزنی آمد سراسر

روی انس بن مالک عن النبی (ص) عن جبرئیل عن اللَّه عز و جل انه قال: «من اهان لی ولیا فقد بارزنی بالمحاربة. و انی لاسرع شی‌ء الی نصرة اولیائی انی لا غضب لهم کما یغضب اللیث الحرد و ما تقرب الیّ عبدی المؤمن بمثل اداء ما افترضت علیه، و ما زال عبدی المؤمن یتقرب الیّ بالنوافل حتی احبه، فاذا احببته، کنت له سمعا و بصرا و یدا و مؤیدا. ان دعانی اجبته و ان سألنی اعطیته و ما ترددت فی شی‌ء انا فاعله ترددی، فی قبض روح عبدی المؤمن، یکره الموت و اکره مسائته و لا بدله منه و ان من عبادی المؤمنین لمن یسألنی الباب من العبادة، فاکفه عنه ان لا یدخله عجب فیفسده ذلک. و ان من عبادی المؤمنین لمن لا یصلح ایمانه الا الغنی و لو افقرته لا فسده ذلک. و ان من عبادی المؤمنین لمن لا یصلح ایمانه الا الفقر و لو اغنیته لافسده ذلک.

خواهی ارزنی ره تقوی را زان‌ دو زلف پرشکن‌ و چین زن

با وجود آنکه در شکل‌گیری انقلاب ۱۳۵۷ ایران، گروه‌های سیاسی با گرایش‌هایی گوناگون نقش‌آفرینی کرده‌اند اما نهاد روحانیت با کنارزنی آنان توانست یک‌تنه بر مسند تکیه زند. در نخستین مجلس شورای اسلامی، بیشتر صندلی‌های نمایندگان به روحانیت داده شد و در سال‌های بعدی، شماری از همین روحانیان به نخست‌وزیری، ریاست‌جمهوری، سمَت وزارتی و چند پُست دیگر دست یافتند؛ با این حال، در میان خود روحانیان نیز منتقدانی به حکومت جمهوری اسلامی وجود دارد که دادگاه ویژه روحانیت-که در نزدیکی سال ۱۳۶۰ پدیدار شد-برخی از آن‌ها را به مجازات‌های سنگینی همچون: زندان، تبعید و خلع از لباس روحانیت… محکوم کرد.

ارزنی باشد به پیش حمله‌اش ارژنگ دیو پشه‌ای باشد به پیش گرزه‌اش پور پشنگ

گوسفندی و گاومیش و بزی گندمی، ماشی، ارزنی، اُرُزی

گبر چل ساله به مشت ارزنی از کمال مرحمت مؤمن کنی

چو چنگ ارزنی یک سرانگشت در من ز من هر رگی برد گرسانی بنالد

اگر به عصر تو ارژنگ دیو باز آید به چشم خشم تو چون ارزنی بود ارژنگ