اذفر

صورت جان می‌نماید آینه از روی تو شانه از مویش زبان در مشک اذفر می‌کشد

موی تو سر به سر همه مشک است و هر دمی از نافه پوست باز کند مشک اذفرت

نور مهتاب پریشان در بساط باغ ها آهوی مشکین شب را نافه های اذفرست

در جیب فقر گرچه نهان کند فلک پیدا شوم که هم نفس مشک اذفرم

بر آن افزود دولتمند دیگر به قدر وزن یوسف مشک اذفر

مانا که باد نیسان داند طبیبی ایرا سازد مفرح از زر مرجان و مشک اذفر

رنگ زداید کسی ز لالهٔ حمرا بوی‌ رباید تنی ز نافهٔ اذفر

فال سعد است گفت خاقانی کز نفس مشک اذفر افشانده است

نسیم خلق تو مشموم مشک اذفر شد لعاب کلک تو جلباب در مکنون باد

زخاکش که خوشبوست چون مشک اذفر زآبش که صافی است چون در رخشان