ادبای
جملاتی از کاربرد کلمه ادبای
ادبیات پست‌مدرن ادامهٔ آزمایش‌های نویسندگان دورهٔ مدرن در فنونی چون پراکنده‌سازی، متناقض‌نمایی، استفاده از راویان مشکوک و غیره تا اعلی درجهٔ ممکن و در عین حال یک واکنش به ایده‌های روشنگرانه‌ای بود که در تار و پود ادبیات مدرنیست‌ها پنهان بود. ادبیات پست‌مدرن، همانند پست‌مدرنیسم، مقوله‌ای است که توصیف آن مشکل است و توافق دقیقی بر شاخصه‌ها، حوزه و اهمیت آن وجود ندارد. مهم‌ترین ادبای پست‌مدرن، آمریکایی‌هایی نظیر هنری میلر، ویلیام اس. باروز، جوزف هلر، کرت وانه‌گت، هانتر اس. تامپسون، ترومن کاپوتی و توماس پینچن بودند.
بعد از میانه دوران کهن، اسطوره‌ها دربارهٔ ارتباط میان خدایان مذکر و قهرمانان مذکر رفته رفته رایج‌تر گشت، که موازی توسعه تمایل جنسی مرد به پسر جوان در فرهنگ یونان باستان می‌بود، و اعتقاد بر این است که در حدود ۶۳۰ قبل از میلاد معرفی گشته‌است. در پایان سده پنجم قبل از میلاد، شعرا به هر خدای مهم، به جز آرس و همچنین به بسیاری از چهره‌های افسانه‌ای، حداقل یک آرومنوس (پسری نوجوان که همنشین جنسی آنان بود) را نسبت دادند. اسطوره‌های پیشین مانند آشیل و پاتروکلوس نیز دارای چنین رابطه جنسی بودند. در ابتدا شعرای اسکندریه و بعدها ادبای اسطوره‌نگار امپراتوری روم، داستان شخصیت‌های اسطوره‌ای یونانی را با این وجه بیان کردند.
نگارش ششم: در ذکر عالمان عادل و عارفان کامل و ادبای عهد و شعرای عصر.
سال بعد، شعر بعد از ظهر یک حیوان وحشی را می‌نویسد تا آن را در تئاتر فرانسه اجرا کنند ولی نمی‌پذیرند. او با ادبای پاریس نظیر لکنت دلیل و ژوزه ماریا د اردیا ارتباط برقرار می‌کند.
البته دیدگاه ادبای قدیم دربارهٔ معنی اصطلاحی «ادب» کمی مختلف است. بعضی آن را فضیلت اخلاقی، برخی پرهیز از انواع خطاها و برخی آن را مانند فرشته‌ای دانسته‌اند که صاحبش را از ناشایستی‌ها بازمی‌دارد.
از شعرا و ادبای نامدار این دوره می‌توان به ملا فاضل مندی، ملا قاسم، ملا اسماعیل پل آبادی، ملا رگام واشی(خاشی)، ملا عزت پنجگوری، ملا نورمحمد بم پشتی و ملا ابراهیم باهوکلاتی را اشاره کرد.
از عطا دادن پیوسته و خوشخویی او ادبای سفری گشته براو حضری
عربی افزون بر سخت نمودن دستور پارسی و پرواژه‌تر کردن زبان پارسی، ایرانیان را با وزن‌های عروضی سروده‌های عربی آشنا نمود (البته بی گمان ایرانیان در کشف، گسترش و مدون کردن این اوزان پس از آشنایی ابتدایی با آنها، مستقل از ادبای عرب فعالیت نمودند و حتی نقشی بسیار بارزتر از اعراب در این زمینه داشتند).
در میان ادبای بریتانیایی در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ باید به دیلن تامس شاعر و گرام گرین رمان‌نویس اشاره کرد که آثاری در بازهٔ دههٔ ۱۹۳۰ تا ۱۹۸۰ خلق کرد. اِوْلین وو و ویستن هیو آودن نیز تا میانه‌های دههٔ ۱۹۶۰ به خلق و چاپ آثار ادبی می‌پرداختند.
مسکنی دید مرتب و ساکنانی یافتم مهذب ومجرب، غربای بسیار وادبای بیشمار، مساجد معمور و معابد مشهور، زاویه های اوتاد وابرار و خاکهای مهاجر وانصار، مردمانی همه برسنن استقامت و در لباس سلم و سلامت
به ملاقات گرامی ادبایی که بود جمله را قول و غزل تالی اعجاز رسم
ترا بادیه در پیش است مرا کعبه درپس، خاکیرا که حریفی بادباید، ساعتیش بردارد و لیکن زودش فرو گذارد، در دم اول بیامیزد و در دم دوم فرو ریزد که این همه کثافت است و آن همه لطافت، این همه درنگ و سکون است و آن همه حرکت گوناگون.
بخش عمده‌ای از آثار تاریخی را هنوز می‌توان جزو ادبیات به‌شمار آورد، به خصوص بخشی که آن را به نام گونه اثر غیرداستانی خلاقانه می‌دانند. همچنین بخش اعظم آثار روزنامه‌نگاری مانند روزنامه‌نگاری ادبی نیز چنین است. با این حال این بخش نیز به شدت بزرگ شده و غالباً با هدف سودمندگرایی نوشته می‌شود: مانند ضبط داده‌ها یا هدایت سریع اطلاعات. به همین دلیل آثاری که در این زمینه‌ها نوشته می‌شوند غالباً فاقد خصوصیت ادبی هستند اما برخی از آنها هنوز هم این قابلیت را دارند. بزرگ‌ترین تاریخ‌نگاران ادبی هرودوت، توسیدید و پروکپیوس بوده‌اند که همگی جزو ادبای جهانی به‌شمار می‌روند.
موضوع دوستی قربای پیامبر اسلام در قرن‌های مختلف مورد توجه شعرا و ادبای عرب زبان قرار گرفته‌است و در تعدادی از این آثار به نزول آیه مودت در قرآن و وجوب مودت خانواده پیامبر اسلام به صراحت اشاره شده‌است. سروده‌های بزرگان اهل سنت خود بیانگر معنای قرابت در آیه از منظر عامه اهل سنت است. محمد بن ادریس شافعی — معروف به امام شافعی — در این خصوص چنین می‌سراید:[یادداشت ۵]
ادبای روسی تقریباً در تمام ژانرهای ادبی شناخته‌شده فعال بوده‌اند. روسیه دارای پنج ادیب برنده جایزه نوبل است. روسیه تا سال ۲۰۱۱ چهارمین تولیدکنندهٔ کتاب در جهان بر حسب عنوان‌های منتشره بوده‌است.