ابلهی

وانچه بنمودنش به شرع رواست یکدمش ز ابلهی برهنه نخواست

راه لذت از درون دان نه از برون ابلهی دان جستن قصر و حصون

لب بر لبی چو چشم خروس ابلهی بود برداشتن به گفتهٔ بیهوده خروس

ز عقل و دانشت کاری نیاید برو هم ابلهی کن کابلهی به

ای سید کتب خانه برآشفتی تا ابلهی و بیخودی و خفتی

دامن او را گرفتن ابلهی است سینهٔ او از دل روشن تهی است

گفتم که نمی‌نهی رخی بر رخ من گفتا برو ابلهی مکن پیل آمد

کتاب داستان رویارویی شخصیتهای جوان طبقه مرفه روسیه است که از سر عشق یا غرور درگیر عواطف و فشارهای روحی می‌شوند و در تلاشند موقعیت خود را مستحکم کنند. در این میان پرنس میشکین به عنوان شخصیتی معرفی می‌شود که ذاتاً ساده‌دل است و به هر کس اعتماد می‌کند؛ به اضافه اینکه اقامت طولانی‌اش در آسایشگاه سوییسی باعث بی‌تجربگی کامل او در زندگی شده است. به هیمن دلیل همه او را ابتدا ابلهی می‌شمارند اما احترام همه را به خود جلب می‌کند.

خود نکردم گنه و گر کردم از سر ابلهی و خود رایی

رفت یک روز ابلهی نادان پیش خواجه محمد کُجُجان

ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست ابلهی کو واله و حیران هوست