ابریشم مصنوعی

اولین الیاف مصنوعی که به صورت تجاری به عنوان ابریشم مصنوعی معرفی شد، در حدود سال 1894 به نام ویسکوز و در نهایت در سال 1924 به عنوان ویسکوز شناخته شد. محصول مشابهی به نام استات سلولز در سال 1865 کشف شد. ریون و استات هر دو الیاف مصنوعی هستند، اما کاملا مصنوعی نیستند، زیرا محصولی از مواد اولیه هضم شده شیمیایی شامل چوب طبیعی هستند. آنها همچنین یک ساختار مصنوعی از ابریشم نیستند، که یک پلیمر فیبری از پروتئین های حیوانی است. اگرچه این الیاف مصنوعی در اواسط قرن نوزدهم کشف شد، اما تولید موفق مدرن بسیار دیرتر آغاز شد.

سلولز در سال 1838 توسط شیمیدان فرانسوی آنسلم پین کشف شد که آن را از مواد گیاهی جدا کرد و فرمول شیمیایی آن را تعیین کرد. سلولز برای تولید اولین پلیمر ترموپلاستیک موفق، سلولوئید، توسط شرکت تولیدی هایت در سال 1870 استفاده شد. تولید ابریشم مصنوعی از سلولز در دهه 1890 آغاز شد و سلفون در سال 1912 اختراع شد. در سال 1893، آرتور دی لیتل از بوستون، یک محصول سلولزی دیگر، استات، اختراع کرد و آن را به عنوان یک فیلم ساخت. اولین استفاده تجاری از نساجی استات به شکل الیاف، توسط شرکت سلانیس در سال 1924 ایجاد شد. هرمان استودینگر ساختار پلیمری سلولز را در سال 1920 مشخص کرد. این ترکیب برای اولین بار در سال 1992 (بدون استفاده از آنزیم های مشتق شده بیولوژیکی) به صورت شیمیایی توسط کوبایاشی و شدا سنتز شد.

اصلاح ملاس چغندرقند با هیدروکسید استرانسیم برای گرفتن قند، در آتش بازی‌ها به علت ایجاد رنگ قرمز لاکی و در صنایع نظامی، ترکیبات مختلف آن از قبیل نیترات استرانسیم پر اکسید و اگزالات آن برای ساخت منورها، مهمات ردیاب و برای تهیه ابریشم مصنوعی استفاده می‌شود.