آینه دار

پیدایی تو در گهر جمله نهان است هر سنگ سیاهی است ترا آینه داری

ای ز خطت غالیه پر مشک ناب آینه دار رخ تو آفتاب

توتیا می شود آیینه ز جان سختی من سنگ بر سینه زند آینه دار از دستم

شور دو جهان آینه دار نفس ماست نی فتنه نه توفان نه قیامت‌، چه بلاییم

اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند به نظر آینه دار دل حیران خودند

عجب که آینه گیری ز دست آینه دار اگر تو با خبر از انتظار من باشی

زان ز عیب و هنر خویش نگشتم آگاه که به اخلاص در آینه داری نزدم

دل عاشق و عجز مزاج‌ گدا سر حسن و غرور دماغ جفا من و آینه داری عرض وفا، تو و طره عربده شانه زدن

قرص مه و خور که روشنی جهانند آینه دارند از جمال محمد

بگذر از مردم خودبین که کند خود را گم هر که آیینه ازین آینه داران گیرد