آیندگان

او همچنین در فاصله سال‌های ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۵ سردبیری مجله‌های کتاب امروز، فرهنگ و زندگی، آیندگان ادبی و جنگ اصفهان را برعهده داشت و بین سال‌های ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷ سرپرستی خانه فرهنگ ایران در دهلی و بین سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹ مسئول خانه فرهنگ ایران در کراچی بوده‌است.

پیش وجود همه آیندگان بیش بقای همه پایندگان

«آیندگان بدانند که در سرزمین بلاخیز ایران هم، بودند مردمی که [در برابر دیکتاتوری حکومت جمهوری اسلامی] دلیرانه از جان خود گذشتند و مردانه به استقبال مرگ رفتند». (علی‌اکبر سعیدی سیرجانی پیش از کشته شدن)

گفته می‌شود که انتشار مطلب دروغین فوت نوبل در یک روزنامه فرانسوی در سال ۱۸۸۸، در حالی که او را به خاطر اختراع دینامیت گناه کار خوانده بود، او را به فکر ایجاد تصویر بهتری از خود نزد آیندگان واداشت. این نشریه این‌گونه نوشته بود: «فرشته مرگ مرده‌است، دکتر آلفرد نوبل، فردی که برای ایجاد راهی برای کشتن افراد بیشتر در زمان کمتر ثروتمند شده بود؛ دیروز فوت کرد.»

امروزه ارتباطات علمی دربرگیرنده کل فرایند علمی از انجام پژوهش تا مدیریت داده‌ها، تصمیم‌گیری دربارهٔ انتخاب یکی از گزینه‌های انتشار، حق مؤلف، داوری متون علمی، توزیع، دسترس پذیری و به اشتراک گذاری تولیدات علمی و نگهداری آن‌ها برای آیندگان است.

او در میان آیندگان بیشتر به خاطر شعرهایش شناخته می‌شود، که برای خواندن در آهنگ‌هایی طراحی شده بود که از تک آهنگ‌های ساده برای ستایش خدا با اصطلاح موسیقایی روزمره استفاده می‌کردند، که شهرت گسترده‌ای فراتر از صدها شاگرد در برادری شوشتریه‌ اش به دست آورد.

راه بگشادند بر آیندگان آفرین بر جان آسایندگان

و این رباعی را در تهنیت قدوم بعضی آیندگان از سفر حجاز در رقعه ای نوشته بود:

زبان ز پرسش آیندگانم آبله شد کز آن مسافر ره دور من خبر نرسید

السلام ای بعد ما آیندگان رفتنی بر شما خوش باد این غمخانه ناماندنی

این دیدگاه ساده‌انگارانه که کتیبه‌های پیِ بنا فقط برای پادشاهان، خدایان، و آیندگان بوده‌اند، با نمونه‌های فراوان نسخه‌های بایگانی‌شده یا نمایش داده شدهٔ کتیبه‌های شاهان آشور نو و بابل نو، کتیبه‌های جانشینان هخامنشی کوروش، و نیز با قطعه‌های تازه یافت‌شدهٔ لوحهٔ گلیِ نسخهٔ قیشتی-مردوک از متن استوانه تناقض دارد. سازندهٔ اثر مخاطبانی را مدنظر داشته‌است اما گُسترهٔ مخاطبان، ابزار ارائهٔ متن به آن‌ها، و فرایند انتقال متن به دانشمندان بعدی همچون قیشتی-مردوک موضوع حدس و گمان‌ها و اختلاف نظرهاست. محتوای استوانه نشان می‌دهد که به‌طور خاص برای مخاطبان بابلی نوشته شده‌است.

پس از بازگشت از غرب به حیفا، عبدالبهاء در هفت سال پایانی عمرش به موضوع هائی پرداخت که پیامدهای جهانی و گسترده داشت. با آغاز جنگ جهانی اول، در انزوای ناشی از جنگ، بیاناتش در بزرگداشت صفات معنوی برخی از پیروان بهاءالله بود که با بررسی و تأیید او تبدیل به کتابی در سال ۱۹۱۵ شد. او سپس به تدبیر طرحی برای تبلیغ تعالیم بهاءالله پرداخت. به این منظور چهارده لوح بسیار مهم نوشت که بهائیان آن‌ها را از مهم‌ترین میراث او برای آیندگان می‌دانند. با نزدیکی به پایان جنگ، دو لوح در مورد الزامات صلح جهانی منتشر کرد. و در ماه‌های پایانی زندگی خود یکی از عمیق‌ترین آثار فلسفی خود را به رشته تحریر درآورد.

باشیم و تصرف آن ــ چون فقط با تصرف ممکن بود ـارزش استراتژیک و دراز مدت ندارد. در نتیجه من طرفدار رها کردن بحرین بودم. مقاله ای هم در آیندگان نوشتم که برتری در خلیج فارس برای ما از دنبال کردن ادعای بی‌نتیجه بر بحرین مهم‌تر است… پاره ای دوستان چپ صرفنظر کردن از بحرین را به عنوان مثلاً خیانت به رخ ما می‌کشند. ولی ما به آنها می‌گوییم که اگر رفته بودیم و بحرین را اشغال نظامی کرده بودیم و بیست سال، ده سال، پانزده سال در آنجا گرفتار جنگ چریکی می‌بودیم سروران آن را به عنوان ویتنام شاه هر روز به رخ ما می‌کشیدند و شاه اینکار را نکرد و به واقعیت موجود احترام گذاشت.

داریوش همایون در دیداری که با امیرعباس هویدا داشت ایده تأسیس روزنامه آیندگان را مطرح نمود ولی شاه و ساواک به داریوش همایون اعتماد نداشتند از همین رو شرکت انتشارات آیندگان به نام خانم فریده کامکار شاهرودی مجوز انتشار گرفت که بعدها به نام حسین اهری تبدیل شد. در طول دوران فعالیت آیندگان پنج نفر به عنوان سردبیر روزنامه فعالیت کردند که بعد از صالحیار، جهانگیر بهروز و کوتاه مدتی حسین مهری، چهارمین سردبیر مسعود بهنود بود که بعد پنج سال جای خود را به هوشنگ وزیری داد. این روزنامه همچنین بخش جداگانه‌ای به نام آیندگان ادبی داشت که سردبیری جداگانه داشت. اولین سردبیر آیندگان ادبی نادر ابراهیمی بود و آخرین آن هوشنگ وزیری بود.

ز باغی که پیشینگان کاشتند پس آیندگان میوه برداشتند

میوه داران را نگر کاندر چمن بر سر پایند چون زآیندگان

بهر خلاص همه بندگان آنچه رسیدند هم آیندگان

چنین شنیدم از آیندگان فصل بهار که کاروان صبا می رسد ز حد تتار

داریوش همایون (۱۳۰۷ تهران- ۱۳۸۹ ژنو)، دوره‌ای متنوع و طولانی از فعالیت سیاسی از جمله عضویت در حزب پان ایرانیسم، حزب ملت ایران ملت، حزب سوسیالیست ملی کارگران (سومکا) و قائم مقامی حزب رستاخیز را در کارنامه خود دارد. وی همچنین سردبیری سرویس خارجی روزنامه اطلاعات و تأسیس روزنامه آیندگان و سمت وزیر اطلاعات و جهانگردی را در سوابق خود دارد.