آهیخت

چو این دید هانی چو شیر ژیان برآهیخت برنده تیغ از میان

صبح حمایل فلکت آهیخت خنجرش کآمیخت کوه ادیم شد از خنجر زرش

بگفت و خروشید مانند میغ همانگه بزد دست و آهیخت تیغ

وفا پیرامُنَش آهیخت دیوار نه دیواری که کوهی نام بُردار

بلارگ بر آهیختم از قراب به دستی که بر اختران آفتاب

چو پیدا شد از کوه زرین درفش ز گیتی برآهیخت شعری بنفش

تیغ دو زبان علی آشفته عیان کرد تیغ قلم تیز که آهیختم امشب

بپیوست و ز آنسان در آهیخت زوش که پیکان به ناخن بُد و زه به گوش

بپیچید بر زین و گرز گران برآهیخت چون پتک آهنگران

بگفت این و زد نیزه را بر زمین برآهیخت شمشیر تیز از کمین