آنگلوساکسون

در اواخر قرن ششم و هفتم، روندی در انگلستان آنگلوساکسون پدیدار شد که متضمن نمادگرایی مردی با کلاه شاخ بود.باستان شناس، تیم پاستل اظهار داشت که اینها "یکی از واضح ترین نمونه های اشیاء با مفاهیم اصلی مذهبی " را نشان می دهند. این شمایل نگاری منحصر به انگلستان نیست و می توان آن را در اسکاندیناوی و اروپای ژرمنی قاره ای نیز یافت. گنجاندن این تصویر روی کلاه ایمنی و آویزها ممکن است تداعی‌ کننده مفاهیم ژرفی باشد.

بر اساس شواهد موجود، مورخ جان بلر اظهار داشت که مذهب پیش از مسیحیت انگلستان آنگلوساکسون تا حد زیادی شبیه "مذهب بریتانیایی های بت پرست تحت حاکمیت روم... حداقل در اشکال ظاهری آن" است. با این حال، آدری مینی باستان شناس به این نتیجه رسید که "شواهد غیرقابل شک بسیار کمی برای بت پرستی آنگلوساکسون وجود دارد، و ما از بسیاری از ویژگی های اساسی سازمان و فلسفه آن غافل هستیم". ، روی پیج، متخصص انگلیسی قدیمی، این دیدگاه را بیان کرد که شواهد باقیمانده «بیش از حد کم و پراکنده» است که به درک خوبی از بت پرستی آنگلوساکسون برسد.

تا سال ۴۵۰ میلادی رومیان باستان، انگلستان را ترک کرده بودند و به جای آنها تعداد زیادی از مردم شمال اروپا در آنجا اقامت داشتند. اقوامی که در آنجا سکونت داشتند متعلق به چهار قبیله، «آنگل»ها، «گوت»ها، «فریزی»ها و «ساکسون»ها بودند. این ساکنان، «آنگلوساکسون» نامیده شدند. قبرهای منطقه ساتن هو با یادداشتهای راهبانی مثل عالیجناب «بید»، اطلاعات مربوط به تاریخ آنها را بیان می‌کند. قرنها بعد، شاهان آنگلوساکسون مانند آلفرد کبیر با مهاجمان وایکینگ جنگیدند.

ادبیات انگلیسی باستان یا ادبیات آنگلوساکسون شامل ادبیات مکتوب به زبان انگلیسی باستان در دوره‌ای است که ساکسون‌ها و دیگر قبایل ژرمن مثل جوت‌ها و آنگل‌ها پس از عقب‌نشینی رومیان در خاک انگلستان سکنی گزیدند. این ادبیات با ورود نورمن‌ها در سال ۱۰۶۶ پایان یافت. این آثار شامل ژانرهایی همچون شعر حماسی، تذکرهٔ اولیاء و بزرگان، اوعاظ مذهبی، ترجمه‌های کتاب مقدس، آثار حقوقی، شرح وقایع، چیستان و دیگر آثار می‌شود. به‌طور کلی در حدود ۴۰۰ نسخه خطی از این دوره باقی‌مانده‌است.

نئوپاگان‌های ژرمن، از جمله پیروان آساترو و تئودیسم، سعی می‌کنند از ارزش‌های اخلاقی مردم ژرمن باستان (نورس‌ها یا آنگلوساکسون‌ها) تقلید کنند.

ادوارد در شب ۱۷–۱۸ ژوئن ۱۲۳۹ در کاخ وست مینستر متولد شد. ادوارد یک نام آنگلوساکسونی بود که در میان اشراف انگلیسی رایج بوده است.

گرگ‌های آنگلوساکسون، بر آن بنشسته‌اند هیئتی هم بهرشان، خوان‌گسترانی می‌کند!

دانش وی دربارهٔ مردم اروپا و غیر مسلمانان آسیا وی را به منبعی معتبر تبدیل کرده بود. وی حتی دربارهٔ وجود جزایر بریتانیا و ولایات هفت گانهٔ آنگلوساکسون اطلاع داشت. وی از تاریخ مردم ترک و سایر استپ نشین‌ها نیز اطلاع داشت.

ادبیات انگلیسی باستان (که گاهی به آن ادبیات آنگلوساکسونی گفته می‌شود) شامل ادبیاتی است که به زبان انگلیسی باستان در انگلستان تحت قلمروی آنگلوساکسون‌ها از سدهٔ ۷ میلادی تا چند دهه پس از غلبهٔ نورمن‌ها در ۱۰۶۶ نگاشته شده‌است. بنابر نظر سینت بید «سرود کدمون» که در سدهٔ ۷ سروده شده قدیمی‌ترین نمونهٔ به جا مانده از این ادبیات است. «گور» یکی از آخرین اشعار سروده‌شده به این زبان است و می‌توان در آن مایه‌های گذار از انگلیسی باستان به انگلیسی میانه را دید. به همین شکل، تاریخچهٔ پیتربورو نیز تا میانه‌های سدهٔ ۱۲ ادامه می‌یابد.

شعر بئوولف، که غالباً به عنوان منشور سنتی ادبیات انگلیسی شناخته می‌شود، مشهورترین اثرِ ادبیات انگلیسی باستان است. تاریخچهٔ آنگلوساکسون‌ها برای مطالعات تاریخی مهم است؛ زیرا ترتیب زمانی تاریخ زبان انگلیسی نخستین را در خود جای داده است.

با این همه، برخی از دانشگاهیان همچنان در مورد پذیرش آن به عنوان منبعی حاوی اطلاعات مربوط به بت پرستی آنگلوساکسون محتاط هستند، پاتریک وورمالد خاطرنشان کرد که «ذخایر عظیمی از انرژی فکری به استفاده از این شعر برای فهم باورهای بت پرستی اختصاص داده شده است، اما باید پذیرفت که اگرچه شاعر می دانسته که قهرمانانش بت پرست بودند، اما چیز زیادی از بت پرستی نمی دانسته است."