آموده

گوهر آموده تاجی از سر خویش با قبائی ز دخل ششتر بیش

نه آهو ولی نافش از مشگ پر چو دندان آهو برآموده در

عزمش پی شهادت و جزمش بر اهل بیت آموده ی اسیری و آماده ی فداست

یار و بدخواه تو را چون سحر و شام بود دو رخ آموده به کافور و براندوده به قیر

سراپرده هفت سلطان سریر برآموده گوهر به چینی حریر

به خوی خوش آموده بِه گوهرم بدین زیستم هم بدین بگذرم

سدّه‌ام آموده از دراری مخزن درگهم آکنده از لآلی مخزون

همان تختهای مکلل ز عاج به گوهر بر آموده با طوق و تاج

همی بر جای قطره ابر نیسان چکد آموده ای در عقد مرجان

برآموده گوهر به مشگین کمند فرو هشته بر گوهر آگین پرند