آفتاب چهره

چون آفتاب چهره به زردی نهاد روی برخیز ساز برگ ره مرگ دیر شد

و آن ساربان ز برق سراب برنده چشم وز آفتاب چهره چو میغ مکدرش

تا ماه در حجاب خجالت فرو رود از آفتاب چهره برافکن نقاب را

از بخار دریغ و دود دروغ بردیش ز آفتاب چهره فروغ

تا قمری همچو جان جلوه شود ناگهان صد مه و صد آفتاب چهره او را غلام

نعل شبنم را ز برگ لاله بر آتش نهد اشتیاق آفتاب چهره تابان او

فزوده زینت دهر آفتاب چهرهٔ او ربوده رونق سرو اعتدال قامت او

سر سراسیمه برآورد آفتاب چهره ی افروخته با اضطراب

از چاک دل رهی به خیال تو برده‌ایم جز آفتاب چهره ندارد نقاب صبح

گر آفتاب چهره عابد فریب تست بس پارسا پرستد چون کافر آفتاب