آفاقی

هم صاحب آفاقی و هم قاسم ارزاق آفاق به تو ایمن و ارزاق مقسم

ز قلاشان و رندان گونه از خامان و خود بینان به رندی و به قلاشی تو خود مشهور آفاقی

رفتیم به بوی تو همه آفاق تو خود نه ز فوق و نه ز آفاقی

کمان قبضهٔ آفاقی اما برون از خود سراغ خانه‌ات‌کو

هم قبلهٔ عشاقی و هم کعبهٔ مشتاق هم شورش آفاقی و هم فتنهٔ ایام

به ناشتاب سعادت مرا رسید شتاب چنانک کعبه بیاید به نزد آفاقی

تو کشورگیر آفاقی و شعر تو ترا لشکر چنین لشکر ترا زیبد به هر کشور فرستادن

زآنکه تو مشهور آفاقی بنان دادن چو صبح سر بدر گاهت نهادست آسمان گرسنه

روی توجه همه آفاقیان به توست هم قبله امیدی و هم کعبه صفا

«آربی آراکلیان [قهرمان کتاب] شباهت‌هایی بنیادین با حمید هامون دارد و تفاوت‌هایی هم. آربی آراکلیان از نخستین پردهٔ «سه‌شنبه» سفر آفاقی و انفسی‌اش را با جنون آغاز می‌کند. قهرمان، سرگشته و ملول، راه نجات را در پیوستن به جریان طبیعت می‌داند؛ طبیعتِ پدیده‌ای به اسم سفر. خشک و غیرمنتظره. غیرقابل پیش‌بینی. مناسبِ روحِ آدمِ ملولی که دیگر هیچ چیزی برای از دست دادن ندارد. برای آربی از همان آغاز قصه پیداست که سرنوشت او را جنون رقم می‌زند.»

تو زاهد می‌زنی طعنی، که نزدیکم به حق یعنی بسی مکی که در معنی بود او دور و آفاقی