خاور نزدیک باستان

از حدود هزاره نهم قبل از میلاد، یک سیستم مبتنی بر نشانه در بخش‌های مختلف خاور نزدیک باستان مورد استفاده قرار گرفت. اینها به نشانه‌های علامت‌گذاری شده و بعداً پاکت‌های علامت‌گذاری‌شده، که اغلب مهر و موم نامیده می‌شوند، تکامل یافتند. معمولاً فرض بر این است که اینها مبنای توسعه نیا-ایلامی و همچنین نیا-میخی بوده است (با بسیاری از نشانه‌ها، حدود ۲/۳، در شوش یافت شده است). توکن‌ها پس از توسعه نیا-میخی و نیا-ایلامی در استفاده باقی ماندند.

این کتاب نام مرسوم خود را از ترجمهٔ باستانی یونانی تنخ—یعنی هفتادگانی—گرفته‌است و آنجا «لاویان» نامیده شده زیرا مطالب اصلی آن دربارهٔ برگزاری مراسم و آئین‌های مذهبی است به رهبری کاهن اعظم هارون و فرزندانش—که متعلق به طایفهٔ لاوی هستند. عنوان ربانی قدیمی کتاب، «دستورالعمل کاهنان» (تورات کوهانیم در عبری) بوده‌است. نام عبری فعلی آن ויקרא (وییقرا؛ «و او [یهوه] می‌خواند») است که به رسم نام‌گذاری آثار ادبی خاور نزدیک باستان بر اساس کلمات آغازینش خوانده می‌شود.

ادبیات حکمت گونه‌ای از ادبیات رایج در خاور نزدیک باستان بوده‌است. نوشتارهای حکمت از جمله پرشمارترین آثار ادبی در خاور نزدیک باستان هستند. در هزاره سوم پیش از دوران مشترک و اوایل هزاره دوم پیش از دوران مشترک، تعداد آثار ادبیات حکمت در مصر بیش از همه آثار دیگر است. این آثار در مورد معنا و مفهوم زندگی هستند. در بابِل تعداد چنین آثاری کمتر است.

افسانه‌های متعددی در خاور نزدیک باستان دربارهٔ نحوه به وجود آمدن هستی و بشریت رایج بوده است؛ به عنوان مثال، مصری‌ها چندین داستان آفرینش مختلف داشته‌اند. نویسندگان کتاب مقدس در تهیه داستان آدم و حوا، از افسانه‌ها، قصه‌ها و مطالب ادبی موجود در خاور نزدیک استفاده کرده‌اند. افسانه آفرینش اسرائیلی در جزئیات شباهت‌های به خصوصی با دیگر افسانه‌های آفرینش خاور نزدیک دارد؛ با این حال در جهان‌بینی و برداشت از مفاهیم «خدا» و «بشریت» تفاوت‌هایی میان آنان دیده می‌شود.

این رسم عمدتاً با یونان باستان و روم باستان مرتبط است، اگرچه در خاور نزدیک باستان نیز یافت می‌شود. در غرب اروپا، استفاده مشابهی از سکه در تدفین در مناطق ساکن سلت‌ها از فرهنگ گالو رومی، هیسپانیا و بریتانیا (استان روم) فرهنگ‌ها، و در میان ژرمن‌ها دوران باستان متأخر و دوران مسیحیت اولیه، با نمونه‌های پراکنده تا اوایل قرن بیستم وجود داشت.

یک نظریه که همچنان بحث‌برانگیز است، قحطی منطقه‌ای را در پایان دوره اکدی (و اولین دوره میانی پس از پادشاهی کهن در مصر باستان) با افزایش سریع خشکی و بارندگی ناموفق در منطقه خاور نزدیک باستان مرتبط می‌کند. توسط یک خشکسالی جهانی در مقیاس صد ساله، که گاهی به آن رخداد ۴٫۲ هزار سال پیش می‌گویند. هاروی وایس این را نشان داده است.

آوی باخنهایمر پیش از این در دانشکده فنی استرالیای غربی به تدریس زبان‌های خاور نزدیک باستان پرداخته و جایزه ویژه مؤسسه مطالعات تاریخ و جامعه ایران باستان را برای «پروژهٔ وشنا: بانک اطلاعاتی تپه‌های باستانی ایران» در سال ۱۳۹۶ دریافت نموده‌است. تخصص او در زمینه تاریخ و باستان‌شناسی هخامنشی منجر به همکاری نزدیک وی با موزه ملی ایران و سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد یونسکو شده‌است.

اوتَنَپیشتی (در نسخه مرجع حماسه گیلگمش) یا اوتا-ناایشتیم (در نسخه بابلی باستان حماسه (سیپار)) که به اوتنپیشتیم (به اکدی: 𒌓𒍣) نیز معروف است، یکی از قهرمانان طوفان بین‌النهرین باستان است. این شخصیت دارای نمونه‌های پیشین زیوسودرا (سومری) و آترام-هاسیس است که بر شخصیت پسین خود نوح در خاور نزدیک باستان تاثیرگذار بوده‌اند.

آن = آنوم، همچنین به نام فهرست خدای بزرگ نیز شناخته می‌شود، طولانی‌ترین فهرست خدایان بین‌النهرینی که باقی مانده است. این فهرست، گونه‌ای از فهرست واژگان است و خدایانی را رده‌بندی می‌کند که در خاور نزدیک باستان، عمدتا در عراق امروزی، پرستیده می‌شدند. گرچه فهرست‌های خدا از دوره نخستین دودمان (بین‌النهرین) شناخته شده‌است، آن = آنوم به احتمال زیاد در اواخر دوره کاسیان نوشته شده‌است.