آسیای بزرگ

دندان‌های آسیا به سه گونه تقسیم می‌شوند: دندان‌های آسیای کوچک، دندان‌های آسیای بزرگ و دندان عقل.

میکزوم دندان‌زاد در بیماران با بازه سنی ۱۰ تا ۵۰ سال دیده شده اگرچه در بالغین جوان شایع‌تر است (بخصوص در سنین بین ۲۵ و ۳۵ سالگی). فک پایین بیشتر از فک بالا درگیر می‌شود. ناحیه بین دندان‌های آسیای بزرگ و دندان‌های آسیای کوچک شایعترین مکان برای ضایعات چندحجره‌ای است درحالی که در قدام دهان دارای اشکال کوچکتر و تک‌حجره‌ای است.

سه دندان آخر در طرفین فک‌های بالا و پایین، دندان‌های آسیای بزرگ هستند که تعداد آنها جمعاً به ۱۲عدد می‌رسد که به ترتیب آسیای اول، دوم و سوم نامیده می‌شوند. دندان‌ آسیای اول، دقیقاً کنار دومین دندان آسیای کوچک قرار دارد و به دندان‌های آسیای ۶سالگی هم معروف می‌باشد.

کنار هر دندان نیش، دو دندان آسیا کوچک قرار دارند (جمعاً ۸عدد) که فاصله بین دندان‌های نیش تا آسیای بزرگ را پر می‌کنند. سطح روی آنها پهن و تخت و لبه‌های آنها تیز و عاج دار می‌باشد. دندان‌های آسیای کوچک کنار نیش‌ها، دو ریشه‌ای و دندان‌های آسیای کوچک کنار آسیاهای بزرگ، تک ریشه‌ای هستند. در فک پایینی، تمامی دندان‌های آسیای کوچک، تک ریشه‌ای می‌باشند.

حلقه‌های فلزی که در اکثر مواقع دور دندان آسیای بزرگ قرار می‌گیرد و ارتودنتیست سیم را در داخل کانال ویژه‌ای که روی این حلقه نصب است قرار می‌دهد. این حلقه فلزی توسط یک ماده خاص به دندان چسبیده و محکم می‌شود. قبل از بندگذاری، از جداکننده‌های فلزی یا سرامیکی استفاده می‌شود.