سیفلیس

طبق گفته‌های خود آلیستر اولین سفر ذهنی و روحی او به ابعاد بالاتر از دنیای ما در سال ۱۸۹۶ در سوئد اتفاق افتاد. وی همچنین در این دوران زندگی جنسی شلوغی داشت و به دلیل رابطه‌های زیادی که داشت باعث شد تا از یکی از فاحشه‌ها بیماری سیفلیس بگیرد.

شامل آزمایش‌های خاصی همچون: هپاتیت، ایدز، سیفلیس، تب مالت و ویدال… است که معمولاً از روی سرم خون انجام می‌گیرد.

ایده «گلوله جادویی» ابتدا توسط پل ارلیش ارائه شد، که این دانشمند در ابتدای قرن بیستم ادعا کرد که اگر ترکیبی ساخته شود که بتواند به‌طور اختصاصی به ارگانیسم ایجادکننده بیماری متصل شود، سپس می‌توان این ماده را سوار بر یک توکسین نموده و به سمت آن ارگانیسم فرستاد. او و الی مچنیکوف به خاطر این کار علمی که درمان موفقیت‌آمیزی برای سیفلیس در سال ۱۹۱۰ ایجاد نمود، در سال ۱۹۰۸ موفق به دریافت جایزه نوبل پزشکی شدند.

در سال ۱۹۱۱، دکتر هیدیو نوگوچی از موسسه تحقیق‌ها پزشکی راکفلر در منهتن، شهر نیویورک به ۱۴۶ بیمار بیمارستانی (که برخی از آنها کودک بودند) عصاره سیفلیس تزریق کرد. والدین برخی از کودکانی که گفته می‌شود در نتیجه آزمایش‌های او به سیفلیس مبتلا شده‌اند، بعداً از او شکایت کردند.

آئورتیت سیفلیسی می‌تواند منجر به آنوریسم شود. آئورتیت سیفلیسی علامت‌دار در ۱۰٪ افراد درمان‌نشده دیده می‌شود. تخریب دیواره آئورت باعث آنوریسم می‌شود که خود آنوریسم می‌تواند سبب نارسایی آئورت و نارسایی قلبی شده یا بر ارگان‌های مجاور فشار بیاورد. آئورتیت سیفلیسی به خوبی با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شود، اما گاه عمل جراحی برای آنوریسم نیاز است.

سال ۱۹۴۷، پنی‌سیلین به عنوان درمان مؤثر سیفلیس اعتبار یافت و به‌طور گسترده‌ای برای درمان این بیماری بکار گرفته شد. با این حال، پژوهشگران به مطالعه خود ادامه دادند و به کسانی که داوطلب درمان بودند پنی‌سیلین ندادند. این مسئله مورد بحث و بررسی قرار گرفت و برخی دریافتند که به بسیاری از افراد پنی‌سیلین داده شده بود. این تحقیقات تحت نظارت بسیاری از ناظران خدمات بهداشت عمومی تا سال ۱۹۷۲ ادامه داشت تا اینکه که انتشار اطلاعات در مطبوعات منجر به خاتمه‌یافتن آن در ۱۶ نوامبر همان سال گردید. این مطالعه باعث مرگ ۱۲۸ نفر از شرکت‌کنندگان آن به واسطهٔ سیفلیس و یا عوارض ناشی از آن شد.